طبیب اصفهانی

عبدالباقی بن محمدرحیم موسوی اصفهانی شهرت‌یافته به طبیب اصفهانی و با لقب‌های میرزا و سید (؟ - ۱۷۵۵) پزشک، داروشناس، شاعر فارسی-عربی ایرانی بود.

دارای منبع

دیوان

«از ما نهفته با دگران یار بوده‌ای// ما غافل و تو همدم اغیار بوده‌ای// جایی که شب شدند حریفان تمام مست// باور که می‌کند که تو هشیار بوده‌ای»
«ای وای بر آن مرغ گرفتار که از دام// پایش بگشایند و پریدن نگذارند»
«برهم زدم از ذوق اسیری پر و بالی// ورنه سر پرواز ز کنج قفسم نیست»
«تا بر دلت از ناله غباری ننشیند// از بیم تو در سینه نهفتیم نفس را»
«تا کی نصیحتم که بخوبان مبند دل// ناصح ترا چکار؟ دل من دل تو نیست»
«چه دامست اینکه هر مرغی که می‌گردد گرفتارش// نمی‌آید به خاطر پرفشانی‌های گلزارش»
«حسرت مرغ اسیری کشدم کز دامی// کرده پرواز و به کنج قفسی افتاده‌ست»
«در آن گلشن که گلچین در به روی باغبان بندد// نمی‌دانم به امید چه بلبل آشیان بندد»
«درین گلشن از آن شادم که نوپرواز مرغان را// رسد عهد گرفتاری چو بال و پر شود پیدا// نمی‌دانم زیان و سود بازار محبت را// همین دانم که کالای وفا کمتر شود پیدا»
«دلخراش است دگر ناله مرغان چمن// در خم دام مگر تازه‌گرفتاری هست؟»
«شب چو بمیرم به سر کوی تو// زنده شوم صبحدم از بوی تو»
«غمش در نهانخانه دل نشیند// به نازی که لیلی به محمل نشیند// مرنجان دلم را که این مرغ وحشی// ز بامی که برخاست مشکل نشیند// بنازم به بزم محبت که آنجا// گدایی به شاهی مقابل نشیند// خلد گر به پا خاری آسان برآرم// چه سازم به خاری که در دل نشیند»
«منزل بسی دور و به پا ما را شکسته خارها// واماندگان را مهلتی ای کاروانسالارها// گر باغبان روزی به ما بندد در گلزارها// ما را نگاهی بس بود از رخنه دیوارها»
«منم که روز ازل از من آسمان و زمین// محبت پدری مهر مادری برداشت»

درباره طبیب

«پس از انقراض صفویه سبک نظم و نثر و نقاشی یک مرتبه تغییر یافت. انجمنی از شعرا که مشتاق وهاتف و آذر و رفیق و طبیب و عاشق اعضاء آن بودند سبک عراقی را از نو در شعر به وجود آوردند.»
- محمدتقی بهار

این یک نوشتار ناتمام است. با گسترش آن به ویکی‌گفتاورد کمک کنید.