وحید دستگردی
محمدحسن وحید دستگردی (۱۸۷۹، دستگرد، اصفهان - ۲۹ دسامبر ۱۹۴۲، تهران) فقیه شیعه، سیاستمدار آزادیخواه، شاعر، ترانهسرا، مقالهنویس و روزنامهنگار ایرانی بود.[۱]
گفتاوردهاویرایش
به ستود آمدم از غربت و تنهایی خویش | یاد دور وطن و عصر تنآسایی خویش | |
آتش و آب و هوا خاک سیاه تهران | جان ما سوخت و ما صبر و شکیبایی خویش | |
خیمه از بوم و بر ری بکنیدم یاران | بیش از این ماند نمیبینم یارایی خویش | |
بار دیگر به صفاهان اگر چشم افتاد | سازم از خاک رهش سرمهٔ بینایی خویش | |
ناتوان را نتوانید وگر دست گرفت | میروم یکسره با پای توانایی خویش | |
نوبهار است و همه میل تماشا دارند | ما به کنج غم و اندوه تماشایی خویش | |
هرکه از شهر چو مجنون به بیابان گذرد | صرفهها میبرد از بادیه پیمایی خویش | |
طوطیان قفس از حال وحیدند آگاه | که چه سختی کشد از دست شکرخایی خویش[۱] |
نوشتارهای وابستهویرایش
پیوند به بیرونویرایش
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. ششم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۳۸۴۲. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.