مجتبی مینوی

مجتبی مینوی (۱۹ بهمن ۱۲۸۲ تهران - ۷ بهمن ۱۳۵۵ تهران)، ادیب، مورخ و نویسندهٔ نامدار ایرانی است.

گفتاوردها

• «گر به اندازه بال پشه‌ای به فرهنگ و تمدن ایران خدمت کرده باشم زندگانی من بیهوده نبوده است.»
• «ابراز بهبودِ هر ملت واحدی را همان آموزش و پرورش می‌دانم و بس، چارهٔ اختلافات و راهِ مهرگرایی و دوستی میان ملت‌ها را همان راه علم و دانش است و بس.»
  • ویرایش محتوایی شده

گفتاوردها دربارهٔ او

• «صراحت در بیان یکی از خصائص اخلاقی او بود و این خصلت در وی چنان رسوخ داشت که گاه به تندی و خشونت تعبیر می‌شد؛ ولی او نه تند بود و نه خشن بلکه ذاتاً مردی بود مهربان که فقط در خط مطالعات خود پیش می‌رفت و چون عادت به جست و جوی حقایق و بیان آنها داشت از هر چه خلاف حقیقت می‌شمرد بیزار بود و در برخورد با آن از آشفتگی و برافروختگی خودداری نمی‌توانست کرد و همین حالت را خرده‌گیران تنگ حوصله به تندی و خشونت او تعبیر می‌کردند.»
  • ذبیح‌الله صفا
• «راست آن است که مینوی در راهنمایی و معاضدت و بازیافتن مراجع و گره‌گشایی، صمیمیتی تمام داشت. از بخل و تنگ‌چشمی بدور بود. بسیار دیده‌ام که به یافتن مرجعی، ساعتهای دراز صرف وقت کرده است و خواستار را شرمنده ساخته است.»
  • محمد روشن
• «نثر مینوی از استواری و فصاحت و گیرایی خاصی برخوردار است. انشای او نشان می‌دهد که نویسنده بر زبان فارسی تسلطی فراوان دارد و کلمات و ترکیبات را با معرفت عمیق و حسن انتخاب به کار می‌برد. به علاوه محکمی و پختگی ساختمان نثر او خواننده را تحت تأثیر قرار می‌دهد و انسان حس می‌کند صاحب این قلم می‌تواند مفاهیم و معانی دشواریاب را هر چه ساده‌تر و خوش‌تر بیان کند. نثر او را هر کس بخواند از خواص یا عموم مردم، منظور نویسنده را زود درک می‌کند.»
  • غلامحسین یوسفی
• «اگر بخواهیم دربارهٔ مینوی و ادبیات عرب به یک جمله کوتاه اقتصار و اکتفا کنیم باید بگوییم که مینوی بر آثار ادبی عرب احاطه و در آن تتبع و تبحر و کامل داشت. یکی از اولین کسانی که به اقتفای از مرحوم علامه قزوینی آنچه را که امروز در ایران از آن به ادبیات تطبیقی فارسی و عربی اصطلاح می‌کنند رایج ساخت، مرحوم مینوی است.»
  • احمد مهدوی دامغانی