صد سال تنهایی

صد سال تنهایی رمانی از نویسندهٔ کلمبیایی، گابریل گارسیا مارکز، منتشرشده به سال ۱۹۶۷ میلادی است.

گفتاوردها

• «زمان نمی‌گذرد، بلکه فقط تکرار می‌شود.»
  • صد سال تنهایی، صفحهٔ ۴۵۹
• «اگر روزی انسان در کوپهٔ درجهٔ یک مسافرت کند و ادبیات در واگن بار، کار دنیا به سر آمده!»
  • صد سال تنهایی، صفحهٔ ۵۴۰
• «نسل‌های محکوم به صد سال تنهایی، فرصتی برای زندگی دوباره در روی کرهٔ زمین نخواهد داشت.»
  • صد سال تنهایی، صفحهٔ ۵۶۰
• «فقر یعنی بردگی عشق.»
• «روزی که قرار بشود بشر در کوپهٔ درجه یک سفر کند، ادبیات در واگن کالا، دخل دنیا آمده است…»
• «گذشته دروغی بیش نیست و خاطره بازگشتی ندارد، هر بهاری که می‌گذرد دیگر بر نمی‌گردد و حتی شدیدترین و دیوانه کننده‌ترین عشق‌ها هم حقیقتی ناپایدار است.»
• «جهان چنان تازه بود که بسیاری چیزها هنوز اسمی نداشتند و برای نامیدنشان می‌بایست با انگشت به آن‌ها اشاره کنی.»
• «هیچ آرمانی در زندگی ارزش این همه سرافکندگی و خفت را ندارد.»
• «مردها چه قدر عجیبند! از یک طرف تمام عمر خود را به جنگ با کشیش‌ها می‌گذرانند و از طرف دیگر کتاب دعا هدیه می‌دهند.»
• «آنچه از تو ناراحتم می‌کند این است که همیشه درست آنچه را که نباید بگویی، می‌گویی.»
• «ادبیات بهترین بازیچه‌ای است که بشر اختراع کرده است تا مردم را مسخره کند.»
• «زن گذاشت تا اشک او تمام شود. با نوک انگشتان سر او را نوازش می‌کرد و بدون اینکه او را وادار به اعتراف کند که به خاطر عشق اشک می‌ریزد، فوراً قدیمی‌ترین گریهٔ تاریخ بشر را شناخت.»
• «همیشه چیزی برای دوست داشتن وجود دارد.»
• «اولین آنها را به درختی بستند و آخرین آن‌ها طعمه مورچگان می‌شود. نسل‌های محکوم به صد سال تنهایی فرصت مجددی روی زمین نداشتند.»
• «وقتی کسی مُرده‌ای زیر خاک ندارد، به آن خاک تعلق ندارد»
• «یک روز رمدیوس خوشگله به آسمان رفت.»
• «سرهنگ آئورلیانو بوئندیا آرام و بی اعتنا به نوع تازه زندگی که به خانه هیجان می‌بخشید، به این نتیجه رسیده بود که راز سعادت دوران پیری، چیزی جز بستن پیمانی شرافتمندانه با تنهایی نیست.»
• «فرناندا وقتی که می‌دید او از طرفی به ساعت‌ها فنر می‌گذارد و از طرف دیگر فنر را بیرون می‌آورد، با خود اندیشید که ممکن است او هم به بیماری سرهنگ آئورلیانو بوئندیا مبتلا شده باشد که از یک طرف می‌سازد و از طرف دیگر خراب می‌کند. سرهنگ با ماهیهایی طلایی، آمارانتا با دوختن دکمه‌ها و کفن، خوزه آرکادیو دوم با نوشته‌های روی پوست آهو و اورسولا با خاطراتش.»
• «برای من فقط کافی است مطمئن باشم که تو و من در این لحظه وجود داریم، همین…»

گفتگوها

اورسولا گفت:ما از اینجا نمی‌رویم، همین‌جا می‌مانیم، چون در اینجا صاحب فرزند شده‌ایم.

خوزه گفت:اما هنوز مُرده‌ای در اینجا نداریم، وقتی کسی مُرده‌ای زیرخاک ندارد، به آن خاک تعلق ندارد.

اورسولا با لحنی آرام و مصمم گفت: اگر قرار باشد من بمیرم تا بقیه در اینجا بمانند، خواهم مُرد…

جستارهای وابسته

• گابریل گارسیا مارکز
• خاطرات روسپیان غمگین من
• زائران غریب
• عشق سال‌های وبا
• پاییز پدرسالار
• از عشق و شیاطین دیگر

منابع

• صد سال تنهایی، ترجمهٔ کیومرث پارسای