جوزف فون هامر

مترجم و کاشف اتریشی

بارُن جوزف فون هامر پرگشتال (به آلمانی: Joseph Freiherr von Hammer-Purgstall) (زادهٔ ۹ ژوئن ۱۷۷۴ در گراتس -درگذشتهٔ ۲۳ نوامبر ۱۸۵۶ در وین) خاورشناس اهل آرشیدوک‌نشین اتریش بود.

گفتاوردها

ویرایش

تاریخ سخنوری در ایران

ویرایش

«در طلب آن وجود ابدی که در کامل‌ترین جذبه اش از همه موجودات زمینی و آسمانی برتر است و ناب‌ترین سرچشمه نور ابدی است و با بال‌های برترین شور و شوق مذهبی که بسیار عالی تر از جلوه‌های ظاهری و مثبت مذاهب است، مولانا جلال‌الدین رومی، نه به مانند دیگر شاعران غزل‌سرا چون حافظ و نه فقط بر فراز خورشیدها و ماه‌ها، بلکه بر فراز زمان و مکان، آفرینش، پیمان ازلی و تقدیر و بر فراز حکمت روزگار، در بی‌نهایت پر و بال می‌گشاید و پرواز می‌کند؛ و آنجاست که او به عنوان طالب ابدیت در وجود ابدی و عاشق بی‌نهایت، در عشق بی‌منتها ذوب می‌شود و خویش را برای همیشه از یاد می‌برد و تنها آن «همه بزرگ» را مقابل دیدگان دارد؛ و به جای این که چون دیگر شاعران در پایان غزل‌هایش به نام خویش تخلص کند، همواره نام عارف و مقتدایش، شمس تبریزی را به عنوان آخرین سنگ بنای زمین گنبد مینایی غزل‌های نورانی اش قرار می‌دهد.»[۱]

منابع

ویرایش
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ
  1. از کتاب تاریخ سخنوری در ایران، یوزف فرایر فن هامر پورگشتال به نقل از مقدمه آنه ماری شیمل برگزیده‌ای از اشعار مولانا، مجله دُردکشان، شمارهٔ ۶، آذر ۱۳۸۹.