پری صابری

پری صابری (۲۲ مارس ۱۹۳۲ - ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۴) (۱ فروردین ۱۳۱۱-۲۰ شهریور ۱۴۰۳) کارگردان تئاتر ایرانی بود. زادهٔ کرمان، دانش‌آموختهٔ رشتهٔ کارگردانی تئاتر و سینما از مدرسهٔ وژیرار، پاریس؛ از سال ۱۹۶۲م/ ۱۳۴۰ش به بازیگری و کارگردانی در تئاتر درآمد و از ۱۹۶۵م/ ۱۳۴۳ش به سینما. به ترجمهٔ ادبی و نمایشنامه‌نویسی نیز روی آورده‌است.

به هیچ باید و نبایدی دل نبستم. پناهگاهم را علیه روزمرگی و دلمردگی در گرمای سیّال هزار چهرهٔ تئاتر جستجو کردم و جان گرفتم. در گلزار تئاتر پرسه زدم و از هر گلی بهره ای بردم

گفتاوردها

• پری صابری هستم، زادهٔ آب و خاک ایران. حرفه‌ام تئاتر، نویسندگی و گردش در باغ هنر است. تئاتر دلبستگی من است. جایگاه شناخت آدمی است. خودشناسی است. نمایش بزک‌نشدهٔ تقواها و شرارت‌هاست. ادراک حس بلوغ و آزادی است. غوغای زندگی است! کجا می‌توان دلپذیرتر از تئاتر به آگاهی رسید، به پناهگاهی علیه دلمردگی! کجا انسان‌ها می‌توانند در لحظه‌ای که تنها به لبان یک نفر چشم دوخته‌اند و با حسی مشترک به تصّرف درآمده‌اند و ربوده شده‌اند، این چنین به برادری یکدیگر واقف شوند. آن دیگری که خود من است و رنج می‌برد و لذّت می‌برد و تار پودم را با همدردی به ارتعاش درمی‌آورد. بازیگری که تقوا و شرارت را هم قدرت سیم‌های لخت فشار قوی، هرروز تجربه و زندگی می‌کند و زیبایی و زشتی را در اقتدار کاملشان با قدرتی همطراز، به تماشاگران منتقل می‌کند. کجا می‌توان پنداشت تقوائی والاتر موجود است؟ درکجا، «یگانگی» معنی بیشتری پیدا می‌کند؟
• من صداها را شنیدم و سرمستی و بشارت زندگی را در جهان تئاتر بدست آوردم! با حس افتادگی به گذشته‌ها نگریستم و دیدم نو آورانی جایگزین نوآورانی دیگر شده‌اند و هیچ باید و نبایدی پایدار نمانده‌است!
• به هیچ باید و نبایدی دل نبستم. پناهگاهم را علیه روزمرگی و دلمردگی در گرمای سیّال هزار چهرهٔ تئاتر جستجو کردم و جان گرفتم. در گلزار تئاتر پرسه زدم و از هر گلی بهره ای بردم …
• هر گز دو نقاب قدرتمند «خنده و گریه» حاکم بر تئاتر را از یاد نبردم. دو نقابی که به امر الهی بر چهرهٔ هر انسانی نقش بسته‌است. با چشمانمان گریه می‌کنیم با دهانمان می‌خندیم؛ با رعایت کامل حفظ اعتدال و نزاکت که نه افسرده شویم و نه لوده!
• براستی ماهیّت این حرفه چیست؟ تئاتر محل وقوف به احوال خود و دیگری است. با شناخت و بررسی افکار، امیال، اعمال دیگران؛ کارشناس کارکشتهٔ خود می‌شویم. تئاتر محل آشکار شدن پنهان شده‌های آدمی است.
  • ۷ فوریه ۲۰۱۴/ ۱۷ بهمن ۱۳۹۲؛ سخنرانی در صد و پنجاهمین شبِ مجلهٔ بخارا