هوشنگ چالنگی

هوشنگ چالنگی (۲۹ مرداد ۱۳۲۰ – ۲ آبان ۱۴۰۰) شاعر و نویسندهٔ ایرانی بود. او فعالیت حرفه‌ای خود را از دهه ۱۳۴۰ آغاز کرد. چالنگی از پایه‌گذاران شعر موج نو و شعر دیگر و پدرخواندهٔ شاعران موسوم به شعر ناب به‌شمار می‌آید.

هوشنگ چالنگی

گفتاوردها

• «مخاطبان شعر در بهترین نقطه شناسایی شعر قرار دارند و در این میان مخاطب متبحر و باهوش می‌تواند در تعیین تکلیف وضعیت شعر حضور تأثیرگذار داشته باشد.»
• «اگر شعر فقط یک تأویل فلسفی داشته باشد، نمی‌تواند موجودیت پیدا کند».

اشعار

• آیا آنجا که می‌ایستی

حکایت جان‌هایی‌ست

که در انتظار نوبت خویش‌اند

تا گر بگیرند.

آیا آنجا که می‌گذری

انبوهی‌ی رودهاست

که گلوی مردگان را

می‌جویند و باز پس نمی‌دهند.

کمانداران و آبزیان

غرق می‌شوند دست در آغوش

صدای مرا می‌شنوند

که نمی‌خواستم بمیرم.

• کنون دیگر بیرقی بر آبم

چشم می‌بندم و با گردنم

رعشه‌هایم را هنجار می‌کنم

آیا روح به علف رسیده‌است

پس برمی‌گردم و ببینم

که میان گوش‌های باد ایستاده‌ام

تا این ماهی بغلتد و

پلک‌های من ذوب شوند

آه من می‌دانم

فرورفتن یال‌های من در سنگ

آیندگان را دیوانه خواهد کرد

و از ریشه این یال‌های تاریک

روزی دوست فرود می‌آید و

تسلیت دوست را می‌پذیرد

اکنون چشم ببندم و کشف کنم

ستاره‌ای را که اندوهگینم می‌کند.

• اما هنوز پرنده‌ای می‌نالد

بر شاخسار دور

نزدیک با ستاره مهجور

و سایه‌های هر چه درختان

در گریه‌های من

پنهان سایه‌سار بلوطان

آن‌قدر خنده‌های مَه را دیدم

آن قدر گریه‌های بلوطان را با مَه

و سایه‌های هر چه درختان

در خنده‌های من

بر شاخسار دور

نزدیک با ستاره مهجور (از دفتر آبی ملحوظ)