عبدالله بن مسعود

عبدالله بن مسعود (نام کامل: عبدالله بن مسعود بن غافل بن حبیب الهذلی) از صحابه و یاران محمد بود و ششمین مردی بود که در زمانی که محمد در مکه دعوت به اسلام را آغاز کرد، به اسلام گروید. وی جز اولین حافظین قرآن در زمان پیامبر بوده و از مسلمانانی است که هر دو گروه سنی و شیعه او را حرمت می‌گذارند.بعد از وفات حضرت محمد ، او به یکی از بزرگ‌ترین مفسرین قرآن مبدل گردید. به طوریکه بسیاری از مردم اگر در مورد قرآن سئوالی داشتند به او رجوع می کردند.

سخنان

از «حیاة الصّحابه» جلد سوم، صفحات ۳۱۷ تا ۳۵۶

• بر شما باد قرآن، که سفره ضیافت خداوند است. هر که از شما بتواند از این ضیافت الهی بهره گیرد، چنین کند.
• پرهیزکاران، سرورانند و فقیهان، پیشوایان، و نشست و برخاست با آنان، مایه فزونی (در علم) است.
• راست ترین سخن، قرآن است و استوارترین دست گیره‌ها، تقواست و بهترین روش‌ها، روش محمد (ص).
• بدترین پشیمانی، پشیمانی در قیامت است و بدترین کوری، کوریِ دل.
• فحش دادن به مؤمن، فسق است و جنگ با مؤمن، کفر. احترام مال مؤمن همچون احترام جان اوست.
• سعادت مند کسی است که از دیگری پند گیرد؛ ملاک کار به پایانِ آن است.
• اگر «منکَر» را دیدی و نتوانستی آن را تغییر دهی، لااقل چنان باش که خداوند بداند در دلت از آن بیزاری.
• کسی که از صحنه گناه غایب باشد، ولی در دل به آن راضی باشد، همچون کسی است که در صحنه گناه بوده است.

---

• قسم به کسی که خدایی جز او نیست هیچ چیزی بر روی زمین به مانند زبان نیاز به زندانی طولانی ندارد.
• «دنیا همه اندوه و مصیبت است و هرچه از آن میان به شادی بگذرد، غنیمت است.»
  • از «لطائف الظرفاء من طبقات الفضلاء » نوشته ابومنصور عبدالملک ثعالبی ، به اهتمام قاسم السامرائی ، چاپ لیدن ، ۱۹۷۸ ، بارگذاری شده در ویکی نبشتۀ عربی