گفتار

گفتار (سخن، کلام) و گفتگو (تکلّم، صحبت کردن) موضوع این نوشتار است.

گفتاوردها

• «از زبانت همین اندازه برایت بس است که راهِ هدایت را از گمراهی آشکار سازد.»
  • حسن بن علی بحار الانوار، ج ۷۸، ص ۱۱۴
• «بهترین سخن آن است که جدّی اش به کارَت آید و شوخی اش سرگرمت سازد.»
  • ابن عمید از «لطائف الظرفاء من طبقات الفضلاء» نوشته ابومنصور عبدالملک ثعالبی، به اهتمام قاسم السامرائی، چاپ لیدن، ۱۹۷۸، بارگذاری شده در ویکی‌نبشتهٔ عربی
• «سخن در بندِ توست تا بر زبانش نرانی و چون گفتی اش تو در بندِ آنی، پس زبانت را چنان نگهدار که دِرَم و دینارت را، چه بسا سخنی که نعمتی را رُبود و نقمتی را جلب نمود.»
  • علی بن ابی‌طالب نهج البلاغه، خطبه، ۳۸۱
• «سخن گفتن یک نوع احتیاج است ولی گوش دادن هنر.»
  • گوته
• «سخن نیک را از هر کسی، هر چند به آن عمل نکند، فرا گیرید .»
  • محمد باقر بحارالانوار، دار احیاء التراث العربی، ج ۷۵، ص (۱۷۰)
• من حتی می‌پندارم که دیدن و شنیدن فعالیت عمیق‌تر و وسیعتری است تا گفتن . دهان‌های آدمیان چون قیفی است که مفاهیم گستردة ذهنی را برای ورود به گوش دیگران، از باریکه تعریف شده واژگان مورد توافق عبور می‌دهد. حال آن که شنیدن و دیدن، واژه‌های محدود را در دریای اندیشه توسعه می‌دهند و طبیعی است که غوطه خوردن در اقیانوس اندیشه، شناگری فعالتری می‌طلبد تا شیرجه‌زدن در قیف الفاظ و واژه‌ها.
  • محسن مخملباف، ۹ فوریه ۲۰۰۳/ ۲۰ بهمن ۱۳۸۱؛ مصاحبه با «علی راضی»

کم گوی و جز از مصحلت خویش مگوی		وز هرچه نپرسدت کسی بیش مگوی
گوش تو دو دادند و زبان تو یکی		«یعنی که دو بشنو و یکی بیش مگوی»

افضل‌الدین کاشانی