بدیع‌الزمان فروزانفر

نویسنده، شاعر و پژوهشگر ایرانی

محمّدحسن بدیع‌ُ‌الزّمان فُروزان‌فَر (۵ سپتامبر ۱۸۹۷، بشرویه، فردوس - ۶ مه ۱۹۷۰، تهران) ادیب، استاد برجستهٔ زبان فارسی، پژوهشگر ادبی، مؤلف و شاعر ایرانی؛ شاگرد عبدالجواد ادیب نیشابوری بود.[۱]

گفتاوردها دربارهٔ او

ویرایش
  • «بزرگانی مانند مرحوم علامه قزوینی یا مرحوم فروزانفر که پیشروان تحقیق در ایران بودند، امکان نداشت جمله‌ای بی منبع و مآخذ از گذشتگان یا دربارهٔ گذشتگان بگویند. من شاگرد استاد فروزانفر بودم، وقتی به کلاس درس می‌آمد پوشه‌ای زیر بغل داشت که پر از مدارک و مستندات و مآخذ درس‌های ادبیات بود. هر مطلبی که بیان می‌کرد، مستنداتش را از پوشه بیرون می‌آورد و نشان دانشجویان می‌داد و به ما توصیه می‌کرد هیچ مطلبی را بدون سند و مدرک نپذیرید. محققانی مانند فروزانفر در فرهنگ و ادبیات ما گوهری کمیابند.»
  • «معلم و استادی دلسوز و صمیمی بود. درس او تنها تعلیم نبود، هم تهذیب بود و هم درعین حال تفریح. با این همه، توفیق او در کار معلمی در بین استادان ادب عصر به کلی بی‌سابقه بود…»

منابع

ویرایش
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ
  1. برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. اول. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۵۱۳. شابک ‎۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴. 
  2. سایر محمدی، «عطار شاعر سفرهای روحانی: گفت وگو با منوچهر دانش‌پژوه دربارهٔ عطار»، روزنامه ایران، شمارهٔ ۵۴۹۸، ۸ آبان ۱۳۹۲، صفحهٔ ۸.
  3. حمیدرضا محمدی، «معلمِ مُهذّب: به انگیزه چهل و پنجمین سال درگذشت بدیع الزمان فروزانفر»، روزنامه ایران، شمارهٔ ۵۹۱۹، ۱۳ اردیبهشت ۱۳۹۴، صفحهٔ ۷.