کارول رومنز
کارول رومنز (۱۰ دسامبر ۱۹۴۴، فورست هیل، لندن) شاعر، مؤلف و داستان‌نویس بریتانیایی است.
گفتاوردها
ویرایش- «تن طردشده‌ام شبی نزدِ من بازآمد.
- گفت: «بازگشتِ مرا جش نمی‌گیری؟»
- گفتم: «نه، اما می‌توانی بنشینی.
- نه چندان نزدیکِ من لطفاً.»
- «باشد. خیلی تغییر کرده‌ام؟»
- «نه چندان. تو همیشه زشت بوده‌ای.» و لبخند زدم
- زیرا تو همراه بی‌پرده سخن گفتن در تاریکی را دوست می‌داری؛ و پرسیدم: «چگونه‌ای؟»
- تنِ طرشده‌ام نالید: «دربه‌درم.»
- و اشاره کرد به کبودی‌های پراکنده روی دست‌ها و ساق پاهایش.
- «چندان آواره بوده‌ام که نمی‌دانم کیستم.
- مدام در حال تصادم با اسباب و اثاثیه،
- در و دیوار و اشیاء دیگرم که آشکارا حضورِ مرا
- انکار می‌کنند.
- اجاق گازهایی که کاری به کارشان ندارم
- مرا می‌سوزانند.
- یک‌روز موهایم آتش گرفت. معجزه بود که جانِ سالم به در بردم.»
- بیزار از لحن ترحم‌انگیزش گفتم: «با این همه هنوز زنده‌ای.»
- سکوتی طولانی حاکم شد. «به چه فکر می‌کنی؟»
- «به خونریزی‌ام». «این که کاملاً طبیعی است.»
- «آیا می‌توانی یک امشب پناهم دهی؟» «نه. دیگر باید بروی،
- به علاوه، من منتظر معشوقم هستم.»
- «اما بدونِ تن چگونه می‌توانی عشق بورزی؟»
- «آه! تو هنوز مالیخولیایی هستی.»
- تنم آزرده به سوی در خزید:
- «هوا بارانی است!»
- «منظور؟ غرق که نخواهی شد.
- تنها زمانی بازگرد که عاقل شده باشی. اگر هرگز ممکن باشد.»
- «مُردن را به رشد کردن درونی تو ترجیح می‌دهم.»»
- — گفتگوی من و تن[۱]
منابع
ویرایش- ↑ حسن‌زاده, فریده. شعر زنان در سدهٔ بیستم میلادی. تهران: نگاه, 2001. 411. ISBN 9643510476.