هملت
نمایشنامهای تراژدی از ویلیام شکسپیر ۱۶۰۲
هملت (به انگلیسی: Hamlet) نمایشنامهای تراژیک از ویلیام شکسپیر است که بین سال‌های ۱۵۹۹ تا ۱۶۰۲ نوشته شده و یکی از مشهورترین نمایش‌نامه‌های تاریخ ادبیات جهان به شمار می‌آید. این اثر بلندترین اثر شکسپیر است که تی. اس. الیوت آن را مونالیزای ادبیات نامیده است.
گفتاردها
ویرایش- «حتی در فرو افتادن یک گنجشک هم حکمت الهی نهفته است.»
- «آن زمان که روحِ عزیزم، عروسِ انتخاب بود، و می‌توانست در میان مردان تمییز دهد و انتخاب کند، تو را برای خود برگزید، زیرا تو در نهایتِ دردمندی، در مقابل درد می‌ایستی؛ مردی که نکوهش‌ها و نرمی‌های زمانه را با منّتی یکسان می‌پذیرد.»
- «خوشا به حالِ آنان که سودا و خردمندی‌شان چنان در هم آمیخته که همچون نی‌لبکی در دستان سرنوشت نیستند تا هر وقت دلش خواست، آنان را به صدا درآورد.»
- «انسان می‌تواند لبخند بزند و لبخند بزند و نابکار باشد.»
- «هوریشیو، در آسمان و زمین بسی چیزهاست که در فلسفه‌ات حتی تصورش را هم نمی‌توانی بکنی.»
- «این اجساد خبر از ویرانی دارند. آه مرگِ متکبر، در زندان ابدی تو چه جشنی برپاست که این همه شاهزاده را با ضربه‌ای چنین در خون خود غلتاندی؟»
- «بودن یا نبودن: مسئله این است. آیا خِرَد را بایسته‌تر آن که به تیرها و تازیانه‌های زمانهٔ ظالم تن سپاریم، یا بر روی دریایی از درد سلاح برکشیم، به آن بتازیم و عمرش را به سر آوریم؟ مُردن، خوابیدن – دیگر هیچ؛ و با خواب رفتن، بگوییم که به دلواپسی‌ها و هزاران هراسِ طبیعی که تن وارث آن است، پایان داده‌ایم. این فرجامی‌ست بسْ خواستنی. مُردن، خوابیدن – خوابیدن، شاید خواب دیدن: آری، مشکل همین‌جاست، زیرا در آن خوابِ مرگ، آن‌گاه که از این کالبدِ فانی رها شدیم، چه رویاهایی ممکن است از ره رسند، ما را به تردید می‌افکنند. به همین سبب است که عمرِ سختی‌ها تا بدین حد دراز می‌شود – زیرا کیست بتواند به تازیانه‌ها و توهین‌های زمانه، ستمِ ستمگران، خواری خودستایان، آلامِ عشقِ ناکام، دیرکردِ قانون، بی‌شرمی دیوانیان، و پاسخ ردی که مردمان متین از دون‌مایگان می‌شنوند تن دهد حال آن‌که می‌توانست با دشنه‌ای برهنه خود را برهاند؟ کیست بتواند اندوه جهان را تاب آورد، زیرِ بارِ زندگیِ ملال‌آور بنالد و عرق ریزد جز آن که وحشتِ چیزی پس از مرگ، آن سرزمین ناشناخته که از مرزهایش هیچ مسافری باز نیامده، اراده را به حیرت می‌افکند، و باعث می‌شود حِرمانی که داریم را تحمل کنیم و به سوی اندوهی که نمی‌شناسیم، پَر نکشیم؟ از این‌رو، ادراکِ درون، همهٔ ما را ترسان می‌کند و بدین‌سان رنگِ طبیعیِ اراده با سایهٔ کم‌رنگِ اندیشه، بیمارگون می‌شود و کارهای بسیار مُهم و وزین با این پندار، از مسیر خود منحرف می‌شوند، و نامِ عمل را از دست می‌دهند.»
جستارهای وابسته
ویرایشمنابع
ویرایش- شکسپیر، ویلیام، هملت، ترجمهٔ علی سلامی.
