هالیوود (کتاب)

بخش چهارم

«من برا خودم دوتا قانون دارم. قانون اول: هیچ‌وقت به مردی که پیپ می‌کشه اعتماد نکن. قانون دوم: به مردی که کفش براق می‌پوشه اعتماد نکن.»
- صفحهٔ ۴۹

«این دنیا یک‌جورهایی دیگر کار از کارش گذشته بود و دیگر هرگز ابراز مهربانی خودانگیخته ساده نخواهد بود. این چیزی بود که همه‌مان باید یک‌بار دیگر براش تلاش می‌کردیم.»
- صفحهٔ ۵۸

«نگذارید کسی چیزی جز این به شما بگوید، زندگی از ۶۵ سالگی شروع می‌شود.»
- صفحهٔ ۷۴

«در جامعهٔ سرمایه‌داری برنده‌ها بازنده‌ها را به بردگی می‌گیرند و بنابراین به بازنده‌ها بیشتر نیاز است تا برنده.»
- صفحهٔ ۱۰۰

«شاید نوشتن شکلی از نق زدن باشد. بعضی‌ها بهتر از بقیه غر می‌زنند.»
- صفحهٔ ۱۱۳

«با من حرف نزنید، با این ماشین صحبت کنید. من دوست ندارم حرف بزنم. من در هیچستانم. شما هم همین‌طور. مرگ با دستان ظریفش می‌آید تا خِرمان را بگیرد. من دوست ندارم حرف بزنم. با ماشین حرف بزنید.»
- صفحهٔ ۱۸۵

«فیلم‌ها خرج‌های کلان برمی‌داشتند چون بیشتر وقت‌ها هیچ‌کس کاری نمی‌کرد جز انتظار کشیدن. انتظار برای این‌که فلان حاضر شود و بهمان حاضر شود و نور حاضر شود و دوربین حاضر شود و شاشیدن آرایشگر مو تمام شود و با مشاور مشورت شود… در غیر این صورت هیچ اتفاقی نمی‌افتاد. یک‌جور ریدن بود به وقت، آن هم عمدی. یک حقوق برای فلانی و یک حقوق برای بهمانی. چون فقط یک نفر اجازه دارد که فلان دوشاخه را به برق بزند و صدابردار حالش از دستیار کارگردان بهم می‌خورد و بعدش هم بازیگرها حس خوبی ندارند چون اصولاً بازیگرها هیچ‌وقت نباید حس خوبی داشته باشند و از این قبیل. تمامش هرز و هرز و هرز.»
- صفحهٔ ۲۱۰
«تا جایی که می‌شه کمتر فکر کن.»
- صفحهٔ ۲۱۲
«برای مردم ایتالیا چه پیامی دارین؟»
«این قدر داد نزنین و سلین بخونین.»
- صفحهٔ ۲۱۲

«تقریباً تماشاگر فیلم از هر چیزی ناراحت می‌شه و احساس می‌کنه بهش توهین شده؛ ولی کسایی که رمان و داستان کوتاه می‌خونن دوست دارن که ناراحت بشن و بهشون توهین بشه.»
- صفحهٔ ۲۳۵
«بازیگرها با ما فرق دارند. برای مسائل مختلف دلایل خودشان را دارند. می‌دانی، وقتی ساعت‌ها و سال‌ها در قالب شخصیتی فرومی‌روی که خودت نیستی، خب، بالاخره یک بلایی سرت می‌آید. به این فکر کنید که دارید سخت تلاش می‌کنید که کسی شوید که خودتان نیستید؛ و بعد یک نفر دیگر که باز هم خود شما نیست؛ و بعد کس دیگر. اول شاید هیجان‌انگیز باشد ولی بعد از مدتی، بعد از فرورفتن در شخصیت ده‌ها نفر، دیگر سخت است که یادتان بیاید خودتان کیست‌اید، خصوصاً اگر مجبور شده باشید که جملات‌تان را بداهه بگویید.»
- صفحهٔ ۲۳۶

«یک منتقد فیلم و یک تماشاگر عادی چه فرقی باهم دارند؟ جواب: منقد مجبور نیست پول بلیت بدهد.»
- صفحهٔ ۲۴۶

«فیلم‌های زیادی ساخته شده بودند، پشت سر هم. عامهٔ مردم انبوهی فیلم دیده بودند که حالا دیگر از وجودشان هم خبر نداشتند. منتقدین هم همین‌طور.»
- صفحهٔ ۲۵۸

«همیشه منتقدانم را به چشم یک مشت عوضی نگاه کرده‌ام. اگر دنیا تا قرن بعدی دوام بیاورد من خواهم ماند ولی منتقدانِ پیر خواهند مرد و فراموش خواهند شد و جای‌شان را منتقدین جدید پر خواهند کرد، عوضی‌های جدید.»
- صفحهٔ ۲۶۱
«شعر ارزش دارد، باور کنید. باعث می‌شود که دیوانهٔ زنجیری نشوم.»
- صفحهٔ ۲۶۲

«به نظر شما الکلی‌ها نفرت‌انگیز نیستن؟»
«چرا، بیشترشون. همین‌طور بیشتر آدمای طرف‌دار منع الکل.»
- صفحهٔ ۲۷۳

«عکاس‌ها اصلاً نمی‌دانند دارند از چه کسی عکس می‌گیرند. چون از لیموزین پیاده شدی پس لایق این هستی که ازت عکس گرفته شود.»
- صفحهٔ ۲۷۸
«آدما باهم فرق دارن. یه چیزی ممکنه یکی رو نابود کنه ولی رو کس دیگه اثر نداشته باشه.»
- صفحهٔ ۲۸۴
«فلسفهٔ اصلی‌ام در زندگی اجتناب از آدم‌ها تا جای ممکن بود. هر چه کمتر آدم می‌دیدم حالم بهتر بود.»
- صفحهٔ ۲۸۸

«من به عنوان یک مورخ تاریخ الکل همتا ندارم.»
«بی‌همتا بودنت به خاطر اینه که بقیه به اندازه تو عمر نکردن. رازت چیه؟»
«هیچ‌وقت قبل از ظهر از تو رخت‌خواب نیومدم بیرون.»
- صفحهٔ ۲۹۴

بوکوفسکی، چارلز. هالیوود. ترجمهٔ پیمان خاکسار. چاپ اول، تهران: نشر چشمه، ۱۳۸۹، ISBN 978-964-362-721-8. ‏