نیره سعیدی
نیره سعیدی میرفخرائی (۱۹۲۰، تهران - ۱۲ اوت ۱۹۹۱، پاریس) شاعر، مترجم و روزنامهنگار ایرانی؛ نماینده دورههای ۲۲ و ۲۳ مجلس شورای ملّی بود.[۱]
گفتاوردها
ویرایش- «من در خانوادهای پا به عرصهٔ وجود گذاشتم که همه اهل هنر و ادب بودند و از کودکی با اشعار حافظ و مولوی و شاهنامهٔ فردوسی آشنا شدم، وقتی حتی نمیتوانستم اشعار را درست و بیغلط بنویسم و بخوانم، دارای طبع شعر بودم و به تشویق مادرم برای هر واقعهای که در خانه یا مدرسه پیش میآمد، شعری به اندازهٔ فهم و سواد خود میساختن و هنوز بعضی از همشاگردیها و معلمهای سابق من مقداری از اشعار سرودهام را از بردارند و برایم میخوانند.»[۱]
ما هم به کار خویش گرفتار ماندهایم | در دست روزگار جفاکار ماندهایم | |
جز خاطرات رفته، نماندهست همدمی | بیهمنشین و مونس و غمخوار ماندهایم | |
در ما نشاط و شور و تب و تاب مرده است | با آتش دل و تن تبدار ماندهایم | |
در این چمن دگر گل معنی شکفته نیست | چون دام و دد به شوق علفزار ماندهایم | |
از ما هزار نقش بجا مانده و کنون | ما خود چو نقش کهنه به دیوار ماندهایم | |
از هر طرف چو دایره بستند ره به ما | ما در میان، چو نقطهٔ پرگار ماندهایم | |
ما را به بزم بیخبران گر گذار نیست | این هم گناه ماست که هشیار ماندهایم[۱] |
منابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. دوازدهم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۵۵۰. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.