مریم حیدری

مریم حیدری از بانوان شاعر معاصر، متولد سال ۱۳۶۳در شهراهواز است. او به دو زبان عربی وزبان فارسی شعر می‌سراید.

اشعار

• چرا که ما دو تن بی ابر پیدا آمدیم
  در بیابان‌هایی که یاد آوردِ گم شدن اند.
  می‌اندیشم اگر چیز نمناکی شوم
  تا دهان تو را در نیمروز مرطوب کنم
  آن وقت است که آب را حس می‌کنیم.
  آنچه از اندوه تو را از خود جدا می‌کند
  می‌آید
  با تب و تاب می‌رود در مغاک دل
  یا که درتنگنایی ش سخت به در می‌شود
  تا حس نزدیک شدن به من دهد
  جان مرا با تو شریک کند
  که من دوستدار اندوه شده‌ام.
  به پیش آی!
  که من کودکی را ترک گفتم
  کوشیدم که بیشتر بزرگ شوم
  مگر که دیرینه گی در من همسان تو گردد
  مگر که همسان تو گردم.
  آیا در تو هست چیزی که بکوشد
  به گونه‌ای تبدیل شود
  تا احساس نزدیک شدن به من باشد؟
• روزها می‌گذرد یا یک روز؟
  از خانه بیرون می‌آیم برایت
  مردها بوی خوبی نمی‌دهند از شانه‌های‌شان
  بپیچان در تارهای حواس پنج‌گانه‌ام
  تکه‌هایم به هم نمی‌چسبند
  حتی از همه چیز قیچی شده‌ام
  ماه‌ها می‌گذرد یا یک روز؟
  در گوشت شناور مانده است زبانم
  همان‌جا نخل‌ها را می‌تکانم
  و ناله‌ای می‌کنی از خرما دلچسب‌تر
  تکه‌هایم به هم نمی‌چسبند
  دست‌هایت را برای چه می‌خواهی؟
  مردم مرا شناخته‌اند از هاله‌هایِ هوس کرده‌ام بیا با هم به کوه برویم
  می‌خواهم از کوچه‌ای در بیروت سر در بیاورم
  از خیابانی در اندام پنهانت
  سرم در می‌آید از بیابانی بر پیشانی‌ام
  از درد
  شقیقه
  انگشت
  فشارها به صلیبم کشیده‌اند صلاح الدین!
  صلاح الدین ایوبی هم نمی‌تواند کاری بکند
  چرا زنگ نمی‌زنی؟

گفتاورد

• با نوشتن شعر به دو زبان فارسی و عربی در دو دنیای مشترک زندگی می‌کنم.
  • مصاحبه با مجله عربی
• «محمود درویش بزرگترین شاعر فلسطین و یکی از بزرگترین شاعران معاصر عرب است، تا جایی که به او لقب متنبی معاصر داده‌اند.»
  • در گفتگو با ایلنا
• «به‌نظر می‌رسد مانند دیگر مردمان شرقی و عرب‌ها، ایرانیان نیز شعر، جزیی از شخصیت‌شان باشد. کسی نمی‌تواند این خصلت را انکار کند؛ بسیاری از مردم را می‌بینی که در زندگی روزانه ابیاتی از شعرای بزرگ را زمزمه و رد و بدل می‌کنند، شعر را حفظ می‌کنند و از خواندن آن لذت می‌برند.»ref>http://www.alarab.co.uk/?id=2395</ref>