محمدعلی بهمنی
شاعر و غزلسرای ایرانی (۱۳۲۱–۱۴۰۳)
محمدعلی بهمنی (۲۷ فروردین ۱۳۲۱ – ۹ شهریور ۱۴۰۳) (۱۶ آوریل ۱۹۴۲، دزفول-۳۰ آگوست ۲۰۲۴، تهران)، شاعر ایرانی است.[۱]
گفتاوردها
ویرایش- «پدرم کار کردنم را میپسندید و مادرم درس خواندم را، با اینکه امروز [۱۳۷۳ش] در شهر بندرعباس چاپخانهٔ کوچکی دارم، اما خصایص و روحیات کارگری خود را همچنان حفظ کردهام… از خستگی کار در چنین محیطی لذت میبرم، الفبای زندگی و حروف را هم در این کلاس آموختهام.»[۱]
- «نه از خودم فرار کردهام / نه از شما / به جستجوی کسی رفتهام که / مثل هیچکس نیست / نگران نباشید / یا با او / بازمیگردم / یا او / بازم / میگرداند / تا مثل شما زندگی کنم.»
- «باران زنی ست که ابر خانه می باردش.»
- «چیزی گم است در من از آرزو فراتر.»
- «شبانه های مرا می شود سحر باشی؟»
- «و چه بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید.»
- «گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست.»
- «دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش»
- «به هر کجا که تو باشی هوای من آنجاست.»
- «از حال من مپرس که بسیار خسته ام.»
- «پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست.»
منابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. اول. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۶۳۵. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.
این یک نوشتار ناتمام است. با گسترش آن به ویکیگفتاورد کمک کنید. |