عبدالرزاق لاهیجی

عبدالرزّاق، علی بن حسین لاهیجی همچنین شهرت‌یافته به فَیّاض لاهیجی (؟، لاهیجان - ۱۶۶۱، قم) فیلسوف، متکلّم، محدث، مؤلف و شاعر ایرانی بود.

گفتاوردها

گفته‌ای بیدار باید عاشق دیدار ما

پاس این حرف تو دارد دیدهٔ بیدار ما

* * *

تو به هر کوچه خرامان و من از رشک هلاک

که نبسته است کسی چشم تماشایی را

* * *

هرکه بینی لبش از دعوی منصور پر است

لیک رندی که کشد سرزنش دار کم است

* * *

قسمت ما زین چمن بار تعلق بود و بس		سرو را نازم که آزاد آمد و آزاد رفت
نه غم بیگانگان دارم نه فکر دوستان		تا به یادم آمدی عالم مرا از یاد رفت

* * *

در و دیوار به محرومی من می‌خندند

من به این خوش که به رویم در گلشن باز است

* * *

حیف است که در گردن حور افکندش کس

دستی که به یاد تو در آغوش توان کرد

* * *

روح در قالب انسان ز پی معرفت است

کرده‌اند این تله در خاک که عنقا گیرند

* * *

وقت است که ترک پیر استاد دهیم		آموخته‌ها را همه از یاد دهیم
با جام میِ دو ساله در میکده‌ها		ناموسِ هزار ساله بر باد دهیم