عبدالکریم رافعی
ابوالقاسم، عبدالکریم بن محمد رافعی قزوینی (۱۱۶۰–۱۲۲۶م) فقیه شافعی، محدث، مفسر و تاریخنگار ایرانی بود.[۱]
گفتاوردها
ویرایشرخت دلم هرچه بود عشق به غارت سپرد | صبر نه راهیست خوار عشق نه کاریست خود | |
هرکه به میدان عشق گام نهد کام یافت | هرکه در ایوان صبر دست نهد پای برد | |
بار جفاهای دوست کوه نتاند کشید | حلقهٔ زلفین یار باید نیارد شمرد | |
وصل شد و هجر ماند آه که در باغ عمر | خار به پیری رسید گل به جوانی بمرد[۱] |
منابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ هدایت، رضاقلیخان. «۲۲۶. رافعی قزوینی». در مجمع الفصحاء. ج. یکم. بخش دوم. به کوشش مظاهر مصفا. تهران: انتشارات امیرکبیر، سال ۲۰۰۲م. ص ۸۱۹.