شهابالدین عمر سهروردی
شهابالدین، عمر بن عبدالله سهروردی (ژانویه ۱۱۴۵، سهرورد - ۳ اکتبر ۱۲۳۴، بغداد) فقیه شافعی و صوفی ایرانی؛ بنیانگذار طریقت سهروردیه بود. [۱]
گفتاوردها
ویرایشذرهای از نور روی من چو بر منصور تافت | همچو قندیلی ز دارش سرنگون آویختم[۱] |
بخشای بر آنکه بخت یارش نبود | جز خوردن غمهای تو کارش نبود | |
در عشق تو حالتیش باشد که در آن | هم با تو و هم بیتو قرارش نبود[۱] |
ای از غم دیدن رخت حیران، من | وندر طلب وصل تو سرگردان، من | |
بودن به تو مشکل است و نابودن آه | سرگردان من، بیسر و بیسامان، من[۱] |
ای دوست وجود و عدمت اوست همه | سرمایهٔ شادی و غمت اوست همه | |
تو دیده نداری که ببینی او را | ورنه ز سرت تا قدمت اوست همه[۱] |
منابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ هدایت، رضاقلیخان. «شهاب الدین سهروردی». نصرتالله فروهر. در ریاض العارفین. به کوشش سید رضی واحدی و سهراب زارع. تهران: انتشارات امیرکبیر، سال ۲۰۰۹م. ص ۱۱۴. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۰۰-۱۲۳۳-۸.