سرمد کاشانی

محمدسعید سَرمَد کاشانی/کاشی (دههٔ ۱۵۹۰، ارمنستان - ۱۶۶۱، دهلی) صوفی و شاعر فارسی‌سرای ایرانی یهودی‌تبار مسلمان‌شده بود که بیشتر در هند زیست.

گفتاوردها

همچو دورافتاده‌ای کآخر رسد بر یار خود

دست تا در گردن من کرد تیغش خون گریست

* * *

آن ذات برون ز گنبد ازرق نیست		ذاتی است مقید که بجز مطلق نیست
حق باطل نیز هست و باطل حق نیست		آن ذات بجز مصدر هر مشتق نیست

* * *

سرمد که ز جام عشق مستش کردند		خواندند سرافرازش و پستش کردند
می‌خواست خداپرستی و هشیاری		مستش کردند و بت پرستش کردند

* * *

در مسلخ عشق جز نکو را نکشند		لاغر صفتان زشت خو را نکشند
گر عاشق صادقی ز کشتن مگریز		مردار بود هر آنکه او را نکشند

* * *

سرمد غم عشق بوالهوس را ندهند		سوز دلِ پروانه مگس را ندهند
عمری باید که یار آید به کنار		این دولتِ سرمد همه کس را ندهند

* * *

آنکس که ترا تاج جهانبانی داد		ما را همه اسباب پریشانی داد
پوشید لباس هر که را عیبی دید		بی‌عیبان را لباسِ عریانی داد

* * *

سرمد اگرش وفاست خود می‌آید		ور آمدنش رواست خود می‌آید
بیهوده چرا در طلبش می‌گردی		بنشین که اگر خداست خود می‌آید

* * *

سرمد چه طلسم را که دروا کردم		در شام دریچهٔ سحر واکردم
هرچند که خواب را ز سر واکردم		دیدم همه خواب تا نظر واکردم

* * *

سرمد جسمی است جانش در دست کسی		تیری است ولی کمانش در دست کسی
می‌خواست که مرغ گشته بر بام جهد		گاوی شد و ریسمانش در دست کسی