خسرو شکیبایی

خسرو شکیبایی (۲۷ مارس ۱۹۴۴ – ۱۸ ژوئیه ۲۰۰۸) (۷ فروردین ۱۳۲۳ – ۲۸ تیر ۱۳۸۷) بازیگر ایرانی بود. زادهٔ تهران، دانش‌آموختهٔ رشتهٔ تئاتر از دانشکدهٔ هنرهای دراماتیک؛ از ۱۹۶۳م/ ۱۳۴۲ش به تئائر، از ۱۹۷۵م/ ۱۳۵۴ش به سینما و تلویزیون درآمد و نقش‌های بسیاری آفرید. همچنین به صداپیشگی نیز روی آورد. به سن ۶۴ سالگی بر اثر سرطان کبد درگذشت.

گفتاوردها

• «از هر کسی که حرف می‌زد مطلبی می‌آموختم».
  • دوقدم مانده به صبح، ۱۳۸۶
• «بعد از انقلاب احساس می‌کردم که یک چیزی درمن کم است و دوست داشتم با صدای خود کارکنم زیرا احساس می‌کردم که ۵۰ درصد خودم هستم و ۵۰ درصد صدا که بعدها صداگذاری می‌شود.»
  • دوقدم مانده به صبح، ۱۳۸۶
• «در فیلم‌های زیادی به جای آدم‌های نیمه معروف حرف زدم و از آن‌هایی که در آن موقع خیلی معروف بودند می‌توانم به: چارلتون هستون در «آخرین مردان سرسخت»، جیمز میسون در «معلم من شیطان» و «قیمت یک زندانی» و بیلی کازبی در اکثر فیلم‌هایش اشاره کنم.»
  • بازخوانی یک گفت‌وگوی قدیمی با خسرو شکیبایی، ۱۳۷۰
• «مصاحبه برای من مثل راه رفتن روی لبه تیغ است و همیشه می‌ترسم که پایم ببرد یا پرت شوم.»
  • بازخوانی یک گفت‌وگوی قدیمی با خسرو شکیبایی، ۱۳۷۰
• «نقش‌ها همواره مهمان ذهن بازیگران هستند و به‌طور متوالی می‌آیند و با تغییر نقش نیز می‌روند و گاهی از نقش‌ها به خاطر ایجاد احساس درذهن بازیگر می‌مانند، مانند حمید هامون در فیلم هامون داریوش مهرجویی که زمانی در ذهن من بود و مهمانی بود که به عقیده برخی ماند»
  • دوقدم مانده به صبح، ۱۳۸۶
• «وقتی که در فیلم یا نمایشنامه‌ای بازی می‌کنم چه در مقابل بازیگر مقابل و چه برای کارگردان هیچ‌وقت توضیحی نمی‌دهم و عمل می‌کنم.»
  • بازخوانی یک گفت‌وگوی قدیمی با خسرو شکیبایی، ۱۳۷۰
• «هیچ‌وقت در حین انجام کاری به جایزه گرفتن فکر نکرده‌ام. آن لحظه‌ای که با نقش زندگی می‌کنم، بیشتر برایم اهمیت دارد تا اینکه آن نقش را بسازم برای جایزه.»
  • بازخوانی یک گفت‌وگوی قدیمی با خسرو شکیبایی، ۱۳۷۰
• «یک شب با فردی آشنا شدم که تئاتر کار می‌کرد و زمانی که فهمید من عاشق تئاتر هستم مرا به سالن تئاتر برد و در آنجا با خودم گفتم اگر ۶ الی ۷ ماه آموزش ببینم شاید یک نقشی را بازی کنم. در همان زمان یک کارگردان آمد و به من گفت به تئاتر علاقه داری و می‌خواهی تئاتر کار کنی؟ من هم در پاسخ گفتم بلی و آن مرد رفت و مرا نیز با خود برد.»
  • دوقدم مانده به صبح، ۱۳۸۶