آقا یادگار شیرازی مشهور و متخلص به حاجت (۱۷۰۱ - ۱۷۷۱م) شاعر ایرانی در سدهٔ هجدهم میلادی/ دوازدهم هجری بود.
| نماند ناز شیرین بی‌خریدار | |
اگر خسرو نباشد کوهکن است[۱] |
| از بسکه ز سایهٔ تو بالید | |
صدبار زمین به آسمان رفت[۱] |
| این زحمتی که می‌کشم از تنگی قفس | |
کفران نعمتی است که در باغ کرده‌ام[۱] |
| قفس دانسته در جائی نهادی | |
که دیگر نشنوی فریاد ما را[۱] |
| گر مرغ دل این‌طور شود صید تو باید | |
هروز کنی تازه خیال قفسی چند[۲] |
| به هیچ جا نشود شادمان دل عاشق | |
یکی است باغ و قفس مرغ رشته برپا را[۲] |
| ای دل علاج عشق هم از عشق کن طلب | |
مشکل‌گشای کار تو جز مشکل تو نیست |
| در این دیار که نام و نشان ز درمان نیست | |
هزار درد به دنبال یک دل افتاد است |
| نمانده قوت پرواز در پرم ور نه | |
قفس شکسته و صیاد غافل افتاد است |
| مگر بیرون فتد سوز درون از سینهٔ چاکم | |
وگرنه کیست افروزد چراغی بر سر خاکم |
| نارفته‌ای از دیدهٔ من بهر سراغت | |
نظاره به راهی رود و اشک به راهی |
| می‌کشد جذبهٔ جان باختنش جانب شمع | |
نتوان گفت به پروانه که بی‌پروایی |
| ما را همه روز یار و محرم غم توست | |
هم‌صحبت و همنشین و همدم غم توست |
| بی‌غم نبود دمی اگر دل دل ماست | |
بی‌ما نبود دمی اگر غم غم توست |
