ادیت سودرگران

ادیت سودِرگران (۴ آوریل ۱۸۹۲، سن پترزبورگ – ۲۴ ژوئن ۱۹۲۳، روشچینو) شاعر سوئدی‌زبان فنلاندی بود.

گفتاوردها

• «شادمانی از ترانه تهی است،

شادمانی از اندیشه تهی است،

شادمانی از همه چیز تهی است،

درهم‌ریز شادمانی‌ات را

زیرا شادمانی جز شر نیست.

با زمزمهٔ سحرگاهان، پنهان در میان بوته‌های خفته

شادمانی به نرمی از راه می‌رسد.

و در روشنایی تابنده، از ذهن می‌زداید تصویر ابرها را،

بر ژرفاهای کبود.

شادمانی، کشتزار خفته است در گرمای سوزان نیمروز

یا گسترهٔ بی‌کرانِ دریا زیرِ تابش انوارِ خیره‌کنندهٔ خورشید.

شادمانی بس ناتوان است. او را جز لمیدن و آسودن هنری نیست

و غافل است از همه چیز …

آیا تو رنج را می‌شناسی؟

او تنومند و قوی است؛ با مشت‌های گره کردهٔ پنهانی

آیا تو رنج را می‌شناسی؟

او لبخندی سرشار از امید است، با چشمانی سرخ از گریه.

رنج، همهٔ آنچه را به آن نیازمندیم به ما ارزانی می‌دارد -

او کلیدهای قلمرو مرگ را به ما می‌سپارد.

و آنگاه که تردید می‌کنیم،

ما را پیش رانده و از دروازه عبور می‌دهد.

رنج، کودکان را تعمید داده و در کنارِ مادران بیدار می‌ماند؛ و حلقه‌های طلایی پیوندها را در کوره گداخته می‌کند.

رنج بر همه چیره است،

او گره از جبین اندیشناکان می‌گشاید

و زنانِ آرزومند را، گردنبندی طلایی می‌بخشد.

و آنگاه که مردی، معشوقه‌اش را ترک می‌گوید،

بر آستانهٔ در نگهبانی می‌دهد.

کدامند دیگر ارمغان‌های رنج برای آنانکه عاشق‌اند؟

او مروارید و گل‌ها را ارمغان می‌آورد،

ترانه‌ها و رؤیاها،

هزاران بوسهٔ توخالی،

و تنها بوسهٔ واقعی را.

او جان‌های شیفته و آرزوهای شگفت را ارمغان می‌آورد،

و عظیم‌ترین ره‌آوردِ زندگی را برای همگان:

عشق، تنهایی و چهرهٔ مرگ را.

— رنج