«در تاریخ ایران نه‌تنها هیچ‌گاه از احزاب حمایتی صورت نگرفته بلکه فعالان حزبی در بیشتر اوقات موردتحقیر، تعقیب و مشکلات شخصی شده‌اند. این در حالی است که وجود قوانین دست‌وپاگیر نیز به نوبه خود گرفتاری‌های فراوانی را برای احزاب ایجاد کرده است.»
«از ابتدا تاکنون هیچ‌گونه تشویقی برای گرایش مردم به سمت احزاب نبوده است. این در شرایطی است که هیچ رئیس‌جمهوری نیز نه‌تنها عضویت خود در احزاب را افتخار ندانسته بلکه آنها به‌صراحت اعلام کرده‌اند که عضو هیچ حزب یا گروهی نبوده و از هیچ تشکلی حمایت نمی‌کنند. آیا چنین رویکردی پیامی غیر از این را مخابره می‌کند که حزب چیز خوبی نیست و تحزب‌گرایی فرایندی باطل و زائد است؟»
«حزب در حقیقت سخنگوی بخشی از طرز تفکر جامعه است. مسئولان حزبی نمی‌توانند در برابر مشکلات، دغدغه‌ها و احزاب کشور سکوت اختیار کنند، چراکه یکی از لوازم موفقیت در انتخابات نشان‌دادن پویایی و توانمندی تسهیلاتی در بخش‌های مختلف است.»
