ابن جبیر

محمد بن احمد بن جبیر کُنانی با کنیهٔ ابوالحسن، شهرت‌یافته به ابن جُبَیر (۱ سپتامبر ۱۱۴۵، والنسیا - ۲۹ نوامبر ۱۲۱۷، اسکندریه) جغرافی‌دان، رهنورد، شاعر و مؤلف عرب اندلسی بود.

گفتاوردها

• «سرزمین‌های شرق و غرب برابر نباشد که شرق به شایستگی برتری یافته است. بنگر به خورشید فروزان به گاهِ برآمدن که شکفته می‌شود، می‌دمد، درخشندگیِ برآمدنش شادی می‌افزاید. نیز هنگام غروب بدان بنگر که رنگ به زردی می‌زند و زان پس افق‌ها ظلمانی شود. در ناروایی آن روز که خورشید از غرب برآید، همین بس که آن روز ندای فنای جهان را در دهند.»
  • ترجمهٔ شعر او به نثر
• «اگر آدمی شریف شناخته شود از پرتوی شرف ذاتی و احسان بُوَد و نیز به فضل و مهربانی است که سرآمد اقران شود.
  آدمی را سزد را که زبان خویش نگاه دارد، چنان‌که پلک مردمک دیده را نگاه می‌دارد.
  چه بسا کلمه‌ای که به گفتنش آدمی را دچا لغزشی ناگفتنی کند، چه بسا لغزش زبان‌های تند که پوشیدنِ جامه سوگ در پی آرَد.
  ما در روزگاری به سر می‌بریم که جز آن کس که به نفاق عمل کند بهره‌ای از مال انفاق نمی‌برد.»
• «هر سفری را فصلی و زمانی است و سفر دریا در همان اوانِ مرسوم و معهودِ خود رواست و بر کشتی نشستن در فصل زمستان بس دشوار و خطاست… زنهار از در شدن به چنین خطر بپرهیز و از دریانوری در غیر موسمِ سفر بگریز…»