ابراهیم نادری کازرونی
دانشمند و بازرگان دورهٔ زندیه و قاجاریه
محمّدابراهیم نادری کازرونی (۱۷۶۶، کازرون - ۱۸۴۲، کازرون) پزشک و شاعر ایرانی در سدهٔ هجدهم میلادی بود که در علوم هندسه، اخترشناسی و ریاضی نیز برجستگی داشت.[۱]
گفتاوردها
ویرایشدلبر بسیار و دل نگه دار کم است | وز همدهی جمله جهان رنج و غم است | |
گر اهل دلی تو دل به دلداری ده | کو همدم هر دم تو و عین دم است[۱] |
ای از تو همه پر و توخالی ز همه | بنموده جمال تو مثالی زهمه | |
تو عین خیال و از خیال این همه را | آری و برآوری خیالی ز همه[۱] |
ما بود نماینده نمودیم همه | نابود نمودار ز بودیم همه | |
مرآت جمال غیب مطلق گشته | آیینهٔ شاهد شهودیم همه[۱] |
خرم دلی که از مدد طالع جوان | بگزید گوشهای ز جهان و جهانیان | |
خواهی اگر فراغ، برون کن تو از دماغ | سودای دهر، کش نبود سود جز زیان | |
درکوی بینشانی و گمنامی آورد | تا بو که یابی ای دل غافل ز حق نشان | |
همچون هوس همی چه روی سوی رنگ و بو | همچون مگس همی چه روی گرد این و آن | |
عنقاصفت ز جملهٔ عالم کنارهگیر | سیمرغوار از همه کس گم کن آشیان[۱] |
منابع
ویرایش- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ هدایت، رضاقلیخان. «نادری کازرونی». نصرتالله فروهر. در ریاض العارفین. به کوشش سید رضی واحدی و سهراب زارع. تهران: انتشارات امیرکبیر، سال ۲۰۰۹م. ص ۴۰۹. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۰۰-۱۲۳۳-۸.