ابراهیم نادری کازرونی

دانشمند و بازرگان دورهٔ زندیه و قاجاریه

محمّدابراهیم نادری کازرونی (۱۷۶۶، کازرون - ۱۸۴۲، کازرون) پزشک و شاعر ایرانی در سدهٔ هجدهم میلادی بود که در علوم هندسه، اخترشناسی و ریاضی نیز برجستگی داشت.[۱]

گفتاوردها

ویرایش
دلبر بسیار و دل نگه دار کم است      وز همدهی جمله جهان رنج و غم است
گر اهل دلی تو دل به دلداری ده      کو همدم هر دم تو و عین دم است[۱]
* * *
ای از تو همه پر و توخالی ز همه      بنموده جمال تو مثالی زهمه
تو عین خیال و از خیال این همه را      آری و برآوری خیالی ز همه[۱]
* * *
ما بود نماینده نمودیم همه      نابود نمودار ز بودیم همه
مرآت جمال غیب مطلق گشته      آیینهٔ شاهد شهودیم همه[۱]
* * *
خرم دلی که از مدد طالع جوان      بگزید گوشه‌ای ز جهان و جهانیان
خواهی اگر فراغ، برون کن تو از دماغ      سودای دهر، کش نبود سود جز زیان
درکوی بی‌نشانی و گمنامی آورد      تا بو که یابی ای دل غافل ز حق نشان
همچون هوس همی چه روی سوی رنگ و بو      همچون مگس همی چه روی گرد این و آن
عنقاصفت ز جملهٔ عالم کناره‌گیر      سیمرغ‌وار از همه کس گم کن آشیان[۱]

منابع

ویرایش
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ هدایت، رضاقلی‌خان. «نادری کازرونی». نصرت‌الله فروهر. در ریاض العارفین. به کوشش سید رضی واحدی و سهراب زارع. تهران: انتشارات امیرکبیر، سال ۲۰۰۹م. ص ۴۰۹. شابک ‎۹۷۸-۹۶۴-۰۰-۱۲۳۳-۸.