ویکتور فرانکل

ویکتور فرانکل‏ (۱۹۰۵–۱۹۹۷) روانپزشک اتریشی، عصب‌شناس، و پدیدآورندهٔ معنادرمانی (لوگوتراپی)

گفتاوردها

• «امروزه مردم بیش از هر زمانی، ابزارِ زندگی کردن را دارند، ولی هیچ معنایی برای زندگی کردن برایش ندارند.»
• «آنچه که از خود نور می‌بخشد، باید سوختن را تحمل کند.»
• «وقتی نتوانیم شرایط بیرونی مان را تغییر دهیم، یادمی‌گیریم که خودمان را تغییر دهیم.»
• «همه چیز را می‌توان از یک انسان گرفت، جز یک چیز: آخرین آزادی‌های انسانی ش را. آزادی برای انتخاب رفتارش تحت هر شرایطی را، برای انتخاب راه زندگی‌ش.»
• دلیلی نبود که از اشک‌هامان خجالت بکشیم، که اشک‌ها شاهد آن بودند که انسانی بالاترین شجاعت را از خود نشان داده‌است: شجاعت رنج کشیدن.
• انسان موجودی است که اتاق‌های گاز آشویتس را اختراع کرد.
• در عین حال هم همانی‌ست که راست قامت، زمانی که دعای پروردگار یا شِماعِ اییسرائل را بر لب داشت، وارد آن اتاق‌های گاز شد.
• زمانی که مرا به اردوگاه کار اجباری آشویتس بردند، یکی از کتاب‌هایم که آماده چاپ بود، از من گرفته شد. قطعاً، شوق عمیق من برای نوشتن دوباره این کتاب به من برای زنده ماندن در شرایط سختِ اردوگاه‌هایی که در آن‌ها بودم، کمک کرد.
• گاهی رنج، وقتی که معنایی پیدا می‌کند از رنج خالی می‌شود. مثل لحظه ایثار برای دیگری.
• زندگی هیچ وقت به خاطر اتفاق‌های بیرونی‌ش نیست که غیرقابل تحمل می‌شود، بلکه تنها با از دست دادن معنا و هدف است که غیرقابل زیستن می‌شود.
• موفقیت را - مثل شادی - نمی‌توان به چنگ آورد؛ که باید خودش بیاید؛ و این تنها ناخواسته و از اثر جانبی فداکاری یک فرد، برای یک هدف بزرگتر از خودش اتفاق می‌افتد.
• «خوشبختی باید از پی بیاید، باید حاصل شود. نمی‌توان در پی آن رفت. همین در پی خوشبختی رفتن است که مانع خوشبختی می‌شود.»