قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۵۸ توسط مجلس خبرگان قانون اساسی در ۱۷۵ اصل تصویب شده و همان سال به همه‌پرسی گذاشته شد و نتیجه آن با رأی مثبت اعلام شد. در سال ۱۳۶۸ اصلاحاتی در این قانون صورت پذیرفت.

درباره ویرایش

«امروز می‌خواهیم بر یک دستاورد بزرگ انقلاب تأکید کنیم و آن قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است که در سال ۱۳۶۸ اصلاحات جزئی در آن صورت گرفت و الآن می‌درخشند. نباید فراموش کرد که نسبت به قانون اساسی که برخی از کشورهای اسلامی قبل و بعد از ما نوشته‌اند، قانون ما مترقی است.»
- عباسعلی کدخدایی^[۱]
«امروز مطرح می‌شود که میراث امام راحل چیز دیگری است، ولی باید گفت که میراث امام قانون اساسی است که برخی اوقات سخن‌هایی گفته می‌شود که خلاف این قانون است.»
- عباسعلی کدخدایی^[۲]
«هم مشارکت و هم حفظ حقوق مردم در قانون اساسی لحاظ شده و هر کسی که پست مدیریتی می‌خواهد صلاحیت او باید احراز شود، ولی در غرب سکولار بودن ملاک دریافت پست مدیریتی است که در کشورمان شورای نگهبان که پاسدار حقوق مردم و نظام است بیان می‌کند که شایستگان حق حکومت دارند.»
- عباسعلی کدخدایی^[۳]
«باید باورر داشته باشیم که قانون اساسی ما برگرفته از قرآن است و نظام ما مبتنی بر دین اسلام و این دین برای هدایت انسان است و حکومت باید در چارچوب سیر تکامل انسان قرار گیرد و آنچه در قانون اساسی آمده میراث امام راحل (ره) است.»
- عباسعلی کدخدایی^[۴]
«قانون اساسی هم نظم‌پذیرفته شده معیار و رفتار و حکومت مردم است البته قانون اساسی هم امری بشری است و وحی منزل نیست نقد آن هم عیبی ندارد ولی مبنای نظم همین قانون اساسی است همه باید در چارچوب آن حرکت کنند؛ به خصوص حکومت که قدرت و امکانات دارد.»
- محمد خاتمی^[۵]