'''ابوعبدالله جعفر بن محمد بن حکیم بن عبدالرحمن بن آدم''' متخلص به '''[[Ww: رودکی|رودکی]]''' و مشهور به '''استاد شاعران''' (زادهٔ ۲۴۴، رودک - ۳۲۹درگذشتهٔ هجری۳۲۹، قمریپنجکنت) نخستین شاعر مشهور فارسیفارسی‌سرای حوزه تمدن ایرانی در دورهٔ سامانی است. در اشعار رودکی باور به ناپایداری و بی‌وفایی جهان، اندیشه غنیمت‌شمردن فرصت، شادی و شادخواری دیده می‌شود.
رودکی، ابوعبدالله جعفر فرزند محمد فرزند حکیم فرزند عبدالرحمان فرزند آدم. از کودکی و چگونگی تحصیل او آگاهی چندانی به دست نیست. در ۸ سالگی قرآن آموخت و آن را از برکرد و از همان هنگام به شاعری پرداخت. برخی می‌گویند در مدرسه‌های سمرقند درس خوانده است. آنچه آشکار است، وی شاعری دانش‌آموخته بود و تسلط او بر واژگان فارسی چندان است که هر فرهنگ نامه‌ای از شعر او گواه می‌آورد. از هم عصران رودکی، منجیک ترمذی (نیمه دوم سده چهارم) و پس از او فرخی (۴۲۹ ق) استاد موسیقی زمانه خویش بودند. شاعران، معمولاً قصیده هایشان را با ساز و در یکی از پرده‌های موسیقی می‌خواندند. هرکس که صدایی خوش نداشت یا موسیقی نمی‌دانست، از راوی می‌خواست تا شعرش را در حضور ممدوح بخواند. رودکی، شعرش را با ساز می‌خواند.
