معمر قذافی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
حذف سریع
خط ۱:
[[File:Muammar al-Gaddafi at the AU summit.jpg|thumb|left|220px|هیچ کشوری در جهان با دموکراسی نیست جز لیبی.]]
'''[[w:معمر قذافی|معمر قذافی]]''' (۷ ژوئن ۱۹۴۲ - ۲۰ اکتبر ۲۰۱۱)، سیاست‌مدارِ انقلابی و رییس شورای فرماندهی انقلاب لیبی بود.
{{multiple image
| align = left
| direction = vertical
| header =
| width = 250
 
| image1 =Muammar al-Gaddafi at the AU summit.jpg
| alt1 = Colored dice with white background
| caption1 = در هیچ کشوری در جهاندموکراسی نیست جز لیبی.
| image2 =Muammar al-Gaddafi-4-30112006.jpg
| alt2 = Colored dice with checkered background
| caption2 = حتّی یک لیبیایی بدون معاش زندگی نمی‌کند.
 
 
}}
== گفتاوردها ==
* «'''حتّی یک لیبیایی بدون معاش زندگی نمی‌کند'''».<ref>http://www.youtube.com/watch?v=2hgPyK6s3Bs</ref>
* «چگونه است که ۲۰۰ کشور محروم جهان از برگزار کردن مسابقات جهانی فوتبال محروم می‌شوند، فقط به خاطر اینکه فقیرند؟ فیفا باید از میلیاردها پولی که به دست آورده به کشورهای محروم کمک کند، و گرنه فقط به کشورهای ثروتمند تعلق خواهد داشت، و دیگر "مسابقات جام جهانی" بی‌معنی خواهد بود». <ref>http://www.bbc.co.uk/persian/sport/2010/06/100614_l41_w10_ghaddafi.shtml</ref>
* «من بزرگ حکمای عرب و شاه شاهان قاره آفریقا و امیرالمومنانامیرمومنان مسلمانان جهان هستم. مقام من اجازه نمی‌دهد در سطح شما باشم».
** ''در بیست ویکمین اجلاس سران اتحادیه عرب در تاریخ ۳۰ مارس ۲۰۰۹ میلادی''
* «قصد ندارم لیبی را ترک کنم و می‌خواهم همین‌جا به عنوان یک «شهید» بمیرم».
سطر ۱۳ ⟵ ۲۶:
* مشتی جوان معتاد کشور را به آشوب کشیده‌اند و من تا کنون دست به خشونت نزده‌ام اما اگر این افراد همچنان به آشوب و بلوا ادامه دهند چاره‌ای جز این کار نخواهم داشت.»
** ''سه شنبه ۳ اسفند ۱۳۸۹''
* «'''من بالاتر از هر پستی هستم که بقیه در دست می‌گیرند. من برای این کشور جنگیدم و انقلاب کردم و نسل به نسل این کشور از این انقلاب بهره خواهند برد. لیبی در آینده آفریقا، آمریکای جنوبی، آسیا و همه جهان را رهبری می‌کند. پدر بزرگ من عبدالسلام بومنیار است که اولین شهید در یکی از جنگ‌ها بود. جسد پدرم همین جاست که برای لیبی شهید شده است. '''»
** ''سه شنبه ۳ اسفند ۱۳۸۹''
* «جوانان گناهی ندارند. آنها ۱۶ ساله و ۱۷ ساله هستند. آنها از آنچه در مصر و تونس اتفاق افتاد تقلید می‌کنند که این یک چیز عادی است. اما گروهی اندک و بیمار از نفوذی‌ها که به مردم مواد مخدر می‌دهند، به این جوانان مواد مخدر می‌دهند و آنها را در این جنگ‌ها وارد می‌کنند. کسانی که کشته شدند سربازان و این جوانان هستند و مزدوران در خانه‌های خود با آسودگی زندگی می‌کنند. مواد مخدر و اسحله به جوانان می‌دهند و به آنان می‌گویند ای قهرمانان بجنگید.»