تهران: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خط ۱۶۴:
:در آینده شهرسازی باید روش‌هایی جدید اتخاذ کنیم تا طبیعت وارد شهرهایمان شود، زیرا سلامت روان انسان در شهرهای استرس‌زا، مدیون حضور در مناظر طبیعی است. یک‌روز حضور در طبیعت ضامن شش‌روز بدون استرس است. از این‌روست که [[تهرانی‌ها]]، هفته‌ای یک‌بار به کوه می‌روند. شهرهایی که موفق می‌شوند طبیعت را به درون خود بگنجانند، شهرهای «بیوفیلیک» یا زیست‌دوست هستند. برای تهران نیز هنوز این امید وجود دارد که به شهری بیوفیلیک تبدیل شود.»
** ''[[نادر اردلان]]'' <ref>http://www.sharghdaily.ir/News/33772/دل‌نگرانی‌های-نادر-اردلان-برای-شهر-تهران</ref>
* «پررونق‌ترین کسب‌وکار در تهران و کلانشهرهای دیگر خاک پاک، ساخت‌وساز است. به عبارت بهتر بالابردن برج‌های مسکونی و تجاری به سوی آسمانی که هوای آلوده چشم آبی‌رنگش را مکدر کرده و خراش‌دادن ساختمان‌های عمودی مشبک، دل و جانش را زخمی می‌کند. نه! این سازندگی نه، ویرانگری است.»
** ''[[ سیروس ابراهیم‌زاده]]''<ref>http://www.sharghdaily.ir/News/35506/کوچه‌باغ‌های-تیرآهن-در-خیابان-خاطره‌ها</ref>
* «اگر به همین منوال پیش برود اصلاً خیابان و کوچه‌ای برای تردد و هوایی برای تنفس باقی خواهد ماند؟ گلزارها و سبزستان‌ها را در هم کوبیدید، خانه‌های آباد را ویران کردید، خیابان‌های بسیار درخت خلوت را از دود و گرد و غبار و هوای آلوده رفت‌وآمدهای زیگزاگ شتابزده انباشتید، حتی تصویر کوچه‌باغ‌های خاطرات زیبای ما را از یادمان زدودید...»
** ''[[ سیروس ابراهیم‌زاده]]''<ref>http://www.sharghdaily.ir/News/35506/کوچه‌باغ‌های-تیرآهن-در-خیابان-خاطره‌ها</ref>
-----
* «چه کسی می‌گوید تهران بی‌هویت است؟ این پایتخت عریض و طویل، بی‌بهره از هرگونه نشانهٔ اختصاصی و منحصربه‌فرد، ابرشهری بی‌شکل و بی‌شناسنامه است؟ هویت تهران امروز، در همین نشانه‌های گریزان باقیمانده از تخریب و تغییر و بازسازی، شکل نمی‌گیرد؟ تهران امروز از نایلون‌های رنگی زشتی شکل می‌گیرد که سعی دارند هر چیز (به‌زعم خود) زشتی را بپوشانند و مخفی نگه دارند؛ از همین کیسه‌های یک‌شکل پرشده از گچ و سیمان، و تل خاک و آجر و ساختمان‌هایی که هر روز برای تبدیل شدن، به شکلی نو، تخریب می‌شوند و بخشی از هویت گذشتهٔ ما را نیز همراه خود از بین می‌برند. تهران، اتفاقاً، هویتش را در از میان برداشتن هویت ما، در ویران ساختن هر چه در گذشتهٔ دور و نزدیک به آن وصل شده‌ایم، می‌جوید. تهران اتفاقاً هویتش را در مخفی نگه داشتن چیزها می‌جوید، هویتی که بی‌رحم است و این سانتی‌مانتال‌بازی‌ها و احساسات رمانتیک آبکی را خوش ندارد.»
| |||