عمر بن خطاب: تفاوت میان نسخه‌ها

*«خلافت عمر را به هر تقدیر اکثریت بزرگی از مسلمانان و اعراب پذیرفتند و وی موفق شد نه فقط وحدت را نگه دارد بلکه پایه‌های اولیه نظام حکومتی کارامد را برای آینده بریزد. گزینش لقب تازه‌ای برای خلیفه نشان دهنده این تغییر در اقتدار است. عمر را -علاوه بر خلیفه با مفهوم تلویحی نایب-به قرار معلوم امیرالمومنین نیز می‌نامیدند، که معنای ضمنی آشکارتر اقتدار در عین حال سیاسی و نظامی و دینی داشت. این معروف ترین و متداول ترین لقب خلفا شد و مادام که نهاد خلافت عملاٌ دوام آورد، این عنوان هم حق مشروع صاحبان آن باقی ماند.»

**''[[برنارد لوئیس]]، در بخش سوم کتاب The Middle East:۲۰۰۰ years of history from the rise of christianity to the presant day''

 

 

* «اما عمر بن خطاب هم که بعد از وی آمد مانند او کار خلافت را سخت به جد گرفت. مثل ابوبکر ساده و فروتن بود و هم مثل او از شادخواری و آسایش طلبی‏ می‏گریخت. جبه پشمین او غالبا از چرم پینه داشت و پای افزارش پاره‏ چوبی بود که‏ تسمه‏ ای بدان بسته بود. در غذا چندان قناعت داشت که هیچکس دوست نداشت‏ یک‏ لقمه از طعام خاص او بخورد. جامه‏ ای را که بر تن داشت تا سوده و فرسوده نمی‏شد نمی‏کند و به جای آن چیز دیگر نمی‌‏پوشید. با این همه تندخوی و سختگیر بود ودر رسیدگی به کار عامه مبالغه‏ ای به حد افراط می‏ورزید. روزها با تازیانه‏ ای که دردست داشت در کوی و بازار می‏گشت و هر جا پیش او شکایت می‏آوردند همان جامی‏ ایستاد و رسیدگی می‏کرد. شبها در شهر و بیرون مدینه می‏گشت و از هر چه می‏رفت آگاهی می‏یافت. در قحطی‏ ای که در سال پنجم خلافتش اعراب را به خوردن‏ مردار و استخوان و راسو و سوسمار و گربه انداخت‏ خود با آن که تهیدست نبود گرسنگی می‏کشید. حتی به تن خود برای بینوایان مدینه خوردنی می‏برد. گاه انبان‏خوردنی-آرد و روغن-را به دوش می‏کشید و تا به بیرون شهر می‏برد.»