محمدتقی بهار: تفاوت میان نسخه‌ها

* «از جدائی بگذر و مأنوس باش// قطره‌گی بگذار و اقیانوس باش// جز به راه یک دلی سالک مباش// محو یکتائی شو و مشرک مباش»

* «برین [[شعر|چکامه]] آفرین کند کسی// که پارسیفارسی شناسد و بهای او»

* «برو کارگر باش و امیدوار// که از یأس جز [[مرگ]] ناید ببار// گرت پایداریست در [[کار]]ها// شود سهل پیش تو دشوارها»

* «پافشاری و استقامت میخ// سزد ار عبرت بشر گردد// برسرش هرچه بیشتر کوبی// پافشاریش بیشتر گردد»

* «تندی مکن که رشته صدسال [[دوستی]]// درجای بگسلد چو شود تند، آدمی// همواره نرم باش که [[شیر]] درنده را// زیر قلاده برد توان، با ملایمی»

* «دد و دیوند خودبینان مغرور// همان بهتر که دیو و دد نبینی»

* «[[شعر]] دانی چیست؟ مرواریدی از دریای عقل// هست [[شعر|شاعر]] آن‌کسی کین طرفه مروارید سفت// صنعت و سجع قوافی هست [[دانش|علم]] و، شعر نیست// ای‌ بسا ناظم که نظمش نیست، الا حرف مفت// شعر آن باشد که خیزد از دل و جوشد زلب// باز در دل‌ها نشیند هرکجا گوئی شنفت// ای بسا شاعر که او در عمر خود نظمی نساخت// وی بسا ناظم که او در عمر خود شعری نگفت»

* «[[شعر]] [[دریا|دریایی]] است پهناور که او را مرغ وهم// در گذشتن باید از پولاد بال و پر کند»

* «شنو تا بدانی که این راز چیست// که گر نشنوی برتو باید [[گریه|گریست]]// مگوی آنچه داری به‌دل راست، راست// که هر راست را بازگفتن خطاست// بسا راست کآشوب ها راست کرد// وزآن گفته، خصم آنچه می‌خواست کرد// نه هر راست را بایدت گفت تیز// نگر تا نگوئی بجز راست، چیز// کجا فتنه خیزد زگفتار راست// خموشی گزیدن در آنجا رواست// گروهی دروغی روا داشتند// به‌یک‌جای و آن، خیر پنداشتند//دروغی، کجا سود آید از آن// به از راست کآشوب خیزد از آن// منت راست گویم که چونین دروغ// وگر سود بخشد، ندارد فروغ// زخوبی زیان خواستن، بودنی است// ولی در بدی هیچ‌گه سود نیست»

* «کجا فغان ز جغد [[جنگ]] و مرغوای او// که تا ابد بریده‌باد نای او// کجاست روزگار [[صلح]] و ایمنی// شکفته‌مرد و باغ دلگشای او// کجاست عهد راستی و مردمی// فروغ [[عشق]] و تابش صدای او// کجاست دور [[دوستی|یاری]] و برابری// حیات جاودانی و صفای او// زهی [[کبوتر]] سپید آشتی// که دل برد سرود جان‌فزای او// رسید وقت آن که جغد [[جنگ]] را// جدا کنند سر به‌پیش پای او»

* «ما باده عزت و شرافت نوشیم// در راه وطن از دل و از جان کوشیم// گر در صف رزم جامه از خون پوشیم// [[آزادی|آزادگی]] را به‌ بندگی نفروشیم»

* «اقوام روزگار به اخلاق زنده‌اند// قومی که گشت فاقد اخلاق مردنی‌ست»

* «حیات عبارت از جنبش و فعالیت است.»

* «ملک‌الشعراء بهار، توفیق آن‌را یافت که حال و هوای خاص انسان دورهٔ جدید [[تاریخ]] ِ بعد از [[انقلاب]] ِ صنعتی و تحولات جهانی را- که اندیشه ملی و فکر دمکراسی جوهر آن است- در قالب قصیده پارسیفارسی شکل دهد و از عهده این مهم به کمال برآید. و [[نیما یوشیج]] توانست ساخت و صورتی نو به [[شعر]] فارسی عرضه دارد. این دو تن در دو عالم متفاوت، برجسته‌ترین شاعران نسل خویش‌اند.»