فریدون مشیری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''[[W:فریدون مشیری|فریدون مشیری]]''' (زاده ۱۳۰۵ - درگذشته ۱۳۷۹) از شاعران نامدار معاصر [[ایران]] بود.

''مجموعه شعر تشنه طوفان برای اولین بار در سال ۱۳۳۴ بدست انتشارات صفی‌علیشاه چاپ شد.''

* «غزلی را برند دست‌به‌دست // شاعری کرده باز غوغایی // انجمن‌هاست بر سر غزلی // بر سر قطره‌ای ز دریایی؛ // کیست این نغمه‌ساز باغ بهشت؟[[بهشت]]؟ // که درین خاکدان گرفته مقام؟ // کیست آن دلربای شهرآشوب؟ // که به این روح می‌دهد الهام؟ // گوش جان بر زبان دل ندهد // سوز دل، با زبان جان گوید، // سخن [[عشق]] و [[آرزو]] و امید // از زبان فرشتگان گوید؛ // هرچه غم بر دلش زند آتش، // هرچه ناکامیش ز جان کاهد، // باز این راه را به سر پوید! // باز معشوق را به جان خواهد! // همه دانند کاین سخن‌پرداز، // جان دهد عاقبت به خاطر دوست، // خلق گویند: "خوش به حال کسی // کاین غزل‌ها برای خاطر اوست!" // آخر ای دلربای شهرآشوب، // بر منت ظلم و جور تا چند است؟ // کس نداند که نغمه‌ساز [[بهشت]] // به نگاه تو نیز خرسند است!»

* «دیگر آن نازنین در برم نیست // سایه مهر او بر سرم نیست // [[عشق]] و حسن و [[هنر]] را چه حاصل // این گنه بس که سیم و زرم نیست // نیک داند که بی‌او به‌جز [[مرگ]] // بی‌گمان چاره دیگرم نیست // آن‌همه آرزو رفت بر باد؟ // ای خدا، ای خدا، باورم نیست»

* «از [[عشق]] من به کوچه و بازار قصه‌هاست // امروز شهر پر شده از گفتگوی من // از بس که شب ز دست غمش ناله می‌کنم // همسایه شکوه می‌کند از های‌و‌هوی من»

**برگرفته از شعر "اسیر [[عشق]]"

مجموعه شعر گناه [[دریا]] برای اولین بار در سال ۱۳۳۴ بدست انتشارات صفی‌علیشاه چاپ شد.

* «دلا دیگر نمی‌نالی به زاری // سر راحت به بالین می‌گذاری // تو صاحب‌درد بودی ناله سر کن // خبر از درد بی‌دردی نداری. // بنال ای دل که رنجت شادمانی‌ست // بمیر ای دل که مرگت زندگانی‌ست // مباد آن‌دم که چنگ نغمه‌سازت // ز دردی برنیانگیزد نوایی // مباد آن‌دم که عود تار و پودت // نسوزد در هوای آشنایی // دلی خواهم که از او درد خیزد // بسوزد، [[عشق]] ورزد، اشک ریزد! // به فریادی سکوت جان‌گزا را // به‌هم زن، در دل شب، های‌و‌هو کن // دگر یارای فریادت نمانده‌ست // چو مینا گریه پنهان در گلو کن // صفای خاطر دل‌ها ز دردست // دل بی‌درد همچون گور سرد است!»

* «سیه‌چشمی به [[کار]] [[عشق]] استاد، // به من درس محبت یاد می‌داد // مرا از یاد برد آخر ولی من // بجز او عالمی را بردم از یاد»