سید ابوالقاسم خویی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز ربات: زیباسازی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳:
== منبعدار ==
* «ولایت در زمان غیبت با هیچ دلیلی برای فقهاء اثبات نمیشود. «ولایت» تنها به پیامبر (ص) و ائمه (علیهم السلام) اختصاص دارد. آنچه از روایات برای فقها، اثبات میشود دو امر است، نفوذ قضاوت، حجیت فتوایشان. اما حق تصرف در اموال قاصران و غیر ایشان ـ که از شئون «ولایت» است ـ ندارند مگر در امور حسبیه<ref>مقصود از امور حسبیه کارهایی است که محسوب برای خداست و به عنوان وظیفه عبادی انجام میگیرد هم چون قبض حقوق شرعیه (خمس و زکات و…) و به مصرف رسانیدن آنها در موارد خود و حفاظت از موقوفههایی که متولی خاصی ندارند و نگهداری از اموال مسلمانی که غایب یا قاصر است و نظایر آن.</ref> و فقها در این محدوده «ولایت» دارند، اما نه به معنای ادعا شده [یعنی نه به معنای ولایت] بلکه به معنای نفوذ تصرفاتش یا تصرفات وکیلش... بنابراین، آنچه برای فقیه، ثابت میباشد «جواز تصرف» است، نه «ولایت».»
** منبع: سیدابوالقاسم خوئی، در [[کتاب]] «التنقیح فی شرح العروة الوثقی».<ref>{{یادکرد وب| نشانی = http://www.al-khoei.us/books/index.php?id=120| عنوان = ولایة الفقیه فی الاُمور الحسبیّة | تاریخ بازدید = ۱۵ آبان ۱۳۸۸| تاریخ =| ناشر = پایگاه اطلاع رسانی آیتالله خوئی | زبان = عربی}}</ref>
* «ولایت در زمان غیبت با هیچ دلیلی برای فقیهان اثبات نمیشود. ولایت تنها اختصاص به پیامبر و ائمه دارد. فقها نه تنها در امور عامه ولایت ندارند، بلکه در امور حسبیه هم ولایت شرعی ندارند.»
|