زربفت: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Sialkgraph (بحث | مشارکت‌ها) |
Sialkgraph (بحث | مشارکت‌ها) |
||
خط ۵۷:
* «چو رفتی به دستوری رهنمای // مگر یافتی نزد پرویز جای // یکی جامه افکنده بد '''زربفت''' // برش بود وبالاش پنجاه و هفت // بگوهر همه ریشه‌ها بافته // زبر شوشه‌ی زر برو تافته // بدو کرده پیدانشان سپهر // چو بهرام و کیوان و چون ماه و مهر // ز کیوان و تیر و ز گردنده ماه // پدیدار کرده ز هر دستگاه // هم از هفت کشور برو بر نشان // ز دهقان و از رزم گردنکشان // برو بر نشان چل و هشت شاه // پدیدار کرده سر تاج و گاه // برو بافته تاج شاهنشهان // چنان جامه هرگز نبد درجهان»
** '''[[فردوسی]]. ''شاهنامه (پادشاهی خسرو پرویز ۱۱)'''''
* «دامن و جیب مکن جهد که '''زربفت''' کنی // جهد آن کن که مگر پاک کنی دامن و جیب // زیور و زیب زنان است حریر و زر و سیم // مرد را نیست جز از علم و خرد زیور و زیب»
** '''[[ناصرخسرو|ناصر خسرو]]. ''قصاید (ای روا کرده فریبنده جهان بر تو فریب،)'''''
* «ای دل به کام خویش جهان را تو دیده گیر // در وی هزار سال چو نوح آرمیده گیر // بستان و باغ ساخته و اندران بسی // ایوان و قصر سر به فلک بر کشیده گیر // هر گنچ و هر خزانه که شاهان نهاده‌اند // آن گنج و آن خزانه به چنگ آوریده گیر // با دوستان مشفق و یاران مهربان // بنشسته و شراب مروق کشیده گیر // هر بنده‌ای که هست به بلغار و هند و روم // آن بنده را به سیم و زر خود خریده گیر // هر ماهرو که هست در ایام روزگار // آن را به ناز در بر خود آرمیده گیر // هر نعمتی که هست به عالم تو خورده دان // هر لذتی که هست سراسر چشیده گیر // چون پادشاه عدل ابر تخت سلطنت // صد جامه‌ی حریر به دولت دریده گیر // آواز رود و بربط و نای و سرود و چنگ // وین طنطنه که می‌شنوی هم شنیده گیر // چندین هزار اطلس و '''زربفت''' قیمتی // پوشیده در تنعم و آنگه دریده گیر // در آرزوی آب حیاتی تو هر زمان // مانند خضر گرد جهان در دویده گیر // تو هم‌چو عنکبوتی و حال جهان مگس // چون عنکبوت گرد مگس بر تنیده گیر // گیرم تو را که مال ز قارون فزون شود // عمرت به عمر نوح پیمبر رسیده گیر // روز پسین چه سود بجز آه و حسرتت // صد بار پشت دست به دندان گزیده گیر // سعدی تو نیز ازین قفس تنگنای دهر // روزی قفس بریده و مرغش پریده گی»
** '''[[سعدی]]. ''قصاید فارسی (ای دل به کام خویش جهان را تو دیده گیر)'''''
* «صواب آن شد ز روی پیش بینی // که امروزی درین منظر نشینی // من آیم خود به خدمت بر سر کاخ // زمین بوسم به نیروی تو گستاخ // بگوئیم آنچه ما را گفت باید // چو گفتیم آن کنیم آنگه که شاید // کنیز کاردان بیرون شد از در // برون برد آنچه فرمود آن سمنبر // همه ترتیب کرد آیین '''زربفت''' // فرود آورد خسرو را و خود رفت // رخ شیرین ز خجلت گشته پر خوی // که نزل شاه چون سازد پیاپی»
** '''[[نظامی]]. ''خسرو و شیرین (چو عالم بر زد آن زرین علم را)'''''
* «ز نو فرمود بستن بارگاهی // که با او بود کوهی کم ز کاهی // بر آمد نوبتی را سر بر افلاک // نهان شد چشم بد چون گنج در خاک // کشیده بارگاهی شصت بر شصت // ستاده خلق بر در دست بر دست // به سرهنگان سلطانی حمایل // درو درگه شده زرین شمایل // ز هر سو دیلمی گردن به عیوق // فرو هشته کله چون جعد منجوق // به دهلیز سراپرده سیاهان // حبش را بسته دامن در سپاهان // سیاهان حبش ترکان چینی // چو شب با ماه کرده همنشینی // صبا را بود در پائین اورنگ // ز تیغ تنگ چشمان رهگذر تنگ // طناب نوبتی یک میل در میل // به نوبت بسته بر در پیل در پیل // ز گرد ک‌های دو را دور بسته // مه و خورشید چشم از نور بسته // در این گرد ک نشسته خسرو چین // در آن دیگر فتاده شور شیرین // بساطی شاهوار افکنده '''زربفت''' // که گنجی برد هر بادی کز او رفت»
** '''[[نظامی]]. ''خسرو و شیرین (همان صاحب سخن پیر کهن سال)'''''
* «در هفت گنجینه را باز کرد // برسم کیان خلعتی ساز کرد // ز مصری و رومی و چینی پرند // برآراست پیرایه‌ی ارجمند // لباس گرانمایه‌ی خسروی // که دل را نوا داد و تن را نوی // قصبهای '''زربفت''' و خزهای نرم // که پوشندگان را کند مهد گرم // ز گوهر بسی عقد آراسته // برآموده با آن بسی خواسته // بسی نامه مهر ناکرده باز // ز نیفه بسی جامه‌ی دل‌نواز // فرستاد یکسر به مشکوی شاه // به سرخی بدل کرد رنگ سیاه»
** '''[[نظامی]]. ''شرف نامه (بیا ساقی آن آب جوی بهشت)'''''
* «بفرمود شه تا غنیمت کشان // دهند از شمار غنیمت نشان // ز گنجی که آکنده شد کوه کوه // ز روس و ز برطاس و دیگر گروه // دبیران پژوهش به کار آورند // کم و بیش آن در شمار آورند // غنیمت کشان بر در شهریار // غنیمت کشیدند بیش از شمار // گشادند سر بسته گنجینه‌ها // کزو خیزد آسایش سینه‌ها // نه چندان گرانمایه دربار بود // که آنرا شماری پدیدار بود // زر کانی و نقره زیبقی // که مهتاب را داد بی رونقی // زبرجد به خروار و مینا به من // درق‌های زر درعهای سفن // ز کتان و متقالی خانه باف // زده کوهه بر کوهه چون کوه قاف // سلبهای '''زربفت''' نادوخته // سپرهای چون کوکب افروخته // به خروارها قندز تیغ‌دار // سمور سیه نیز بیش از شمار // ز قاقم نه چندان فرو بسته بند // که تقدیر آن کرد شاید که چند // فروزنده سنجاب و روباه لعل // همان کره اسبان نادیده نعل // وشق نیفه‌های شبستان فروز // چو خال شب افتاده بر روی روز // جز این مایه‌ها نیز بسیار گنج // که آید ضمیر از شمارش به رنج»
** '''[[نظامی]]. ''شرف نامه (بیا ساقی آن جام گوهر فشان)'''''
==جستارهای وابسته==
| |||