ابوسعید ابوالخیر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''[[w:ابوسعید ابوالخیر|ابوسعید فضل‌الله بن ابوالخیر احمد بن محمد بن ابراهیم]]''' (۳۵۷-۴۴۰ق) عارف و شاعر نامدار ایرانی قرن چهارم و پنجم است.مشهور به شیخ [[نشابور]] و بوسعید مهنه (میهنَه).

[[پرونده:Abu Sayid Tomb in Mihna.jpg|thumb|آرامگاه و قبر ابوسعید ابوالخیر در روستای میهنه در شهرستان تربت حیدریه کنونی،[[خراسان]] ]]

 

*«باعاشقان نشین و همه عاشقی گزین /با هر که نیست عاشق کم گوی و کم نشین.»

*«ایا بر جان ما ماهر چو بر [[شطرنج]] [[اهواز]]ی/چو ما را شاه مات آید ترا سپری شود بازی.»

*«مکی به کعبه فخر کند [[مصر]]یان به نیل/ترسا به اسقف و علوی به افتخار جد.»

 

===از کتاب اسرارالتوحید و تذکره الاولیا===

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*«هر کسی بر دیوارِ خانه خویش، نام امیرِ خویش نویسد.»

 

 

*«حکایت نویس مباش ، چنان باش که از تو حکایت کنند.»

 

*«خواجه امام مظفر را بگویید که آن یک هم تویی .ما هیچ نیستیم.»

 

*«زندان مرد، آسودن مرد است. چون قدم از زندان بیرون نهاد به مراد خواهی رسی.» ...

{{شعر}}

{{ب|آنرا که قضا ز خیل عشاق نوشت|آزاد ز [[مسجد]]ست و فارغ ز کنشت}}

{{پایان شعر}}

 

*«وی نه تنها استاد دیرین شعر صوفیانه به‌شمار می‌رود، بلکه صرف نظر از رودکی و معاصرانش، می‌توان او را از مبتکرین رباعی، که زاییده طبع است، دانست. ابتکار او در این نوع شعر از دو لحاظ است: یکی آن که وی اولین شاعر است که شعر خود را منحصراً به شکل رباعی سرود. دوم آنکه رباعی را بر خلاف اسلاف خود نقشی از نو زد، که آن نقش جاودانه باقی ماند. یعی آن را کانون اشتعال آتش عرفان وحدت وجود قرار داد و این نوع شعر از آن زمان نمودار تصورات رنگین عقیده به خدا در همه چیز بوده‌است. اولین بار در اشعار اوست که کنایات و اشارات عارفانه به کار رفته، تشبیهاتی از عشق زمینی و جسمانی در مورد عشق الهی ذکر شده و در این معنی از ساقی بزم و شمع شعله ور سخن رفته و سالک راه خدا را عاشق حیران و جویان، می‌گسار، مست و پروانه دور شمع نامیده که خود را به آتش عشق می‌افکند.»

**''هرمان اته، خاورشناس نامی آلمانی''

**کتاب اسرارالتوحید

**«سید علی میرافضلی»

 

==پیوند به بیرون==