سید ابوالقاسم خویی: تفاوت میان نسخه‌ها

*«ولایت در زمان غیبت با هیچ دلیلی برای فقهاء اثبات نمی‌شود. «ولایت» تنها به پیامبر (ص) و ائمه (علیهم السلام) اختصاص دارد. آن‌چه از روایات برای فقها، اثبات می‌شود دو امر است، نفوذ قضاوت، حجیت فتوای‌شان. اما حق تصرف در اموال قاصران و غیر ایشان ـ که از شئون «ولایت» است ـ ندارند مگر در امور حسبیه<ref>مقصود از امور حسبيه كارهايي است كه محسوب براي خداست و به عنوان وظيفه عبادي انجام مي گيرد هم چون قبض حقوق شرعيه (خمس و زكات و…) و به مصرف رسانيدن آن ها در موارد خود و حفاظت از موقوفه هايي كه متولي خاصي ندارند و نگهداري از اموال مسلماني كه غايب يا قاصر است و نظاير آن.</ref> و فقها در این محدوده «ولایت» دارند، اما نه به معنای ادعا شده [یعنی نه به معنای ولایت] بلکه به معنای نفوذ تصرفاتش یا تصرفات وکیلش... بنابراین، آن‌چه برای فقیه، ثابت می‌باشد «جواز تصرف» است، نه «ولایت».»
**منبع: سیدابوالقاسم خوئی، در کتاب «التنقيح في شرح العروة الوثقى».<ref>{{یادکرد وب| نشانی = http://www.al-khoei.us/books/index.php?id=120| عنوان = ولاية الفقيه في الاُمور الحسبيّة | تاریخ بازدید = ۱۵ آبان ۱۳۸۸| تاریخ =| ناشر = پایگاه اطلاع رسانی آیت‌الله خوئی | زبان = عربی}}</ref>