|
== دارای منبع ==
=== منظومه لیلی و مجنون ===
* «آتش نفس اگر برافروزی// جان خود را بر آتشش سوزی»
* «آدمی همچو شمع در همه‌جا// از زبان خود اوفتد به بلا// مرد خاموش در امان خداست// آدمی از زبان خود به بلاست// سر ز تیغ زبان خویش بتاب// که ز خون تو داده‌اندش آب»
* «آن کریم است کو چو [[ابر]] بهار// چون بریزد [[خنده|بخندد]] آخر [[کار]]// نه چو ابری که در زمستان‌ها// رو کند ترش وقت [[باران|باران‌ها]]»
* «از تواضع گرامیت دارند// وز تکبر به خاکت اندازند»
* «از حریصی گدای ره باشی// باش قانع که پادشه باشی// چون منم قانع و تویی با‌خواست// بی‌نیازی مرا و فقر تراست»
* «[[اسب]] می‌تاخت با شکوه و دلیر// که کند فعل [[شیر]] بچهٔ شیر»
* «اول روز اگر نکردی [[کار]]// آخر روز جیر رفته بیار»
* «بد و نیکی به جای دشمن و [[دوستی|دوست]]// هریکی در محل خود نیکوست// نیکیی کان نه در محل خود است// تو نکویی گمان مبر که بد است»
* «[[برف]] پیری به هر سری که بخفت// نتوانندش خلق عالم رفت»
* «بر فتد مرکبی که تند رود// زود در سر رود هر آن‌که دود»
* «بد شد آخر چو اصل او بد بود// تخم بد در زمین نیک چه سود»
* «بی‌ادب را به زر مگو که نکوست// ادب مرد بهتر از زر اوست»
* «تو یقین دان که هرکه بد عمل است// آفتاب گریوهٔ اجل است»
* «چشم کن روشن از رخ منظور// که چراغ از چراغ گیرد نور»
* «چون فلک یار خود نشاید ساخت// با بد و نیک او بباید ساخت»
* «حلقه جمع مردم دلگیر// هست بدتر ز حلقه زنجیر»
* «خانه قرض‌دار هرجا هست// ملک‌الموت را نظرگاه است»
* «خصـم [[دانا]] كه دشمن جان است// بهتر از [[دوستی]] كه [[مجنون|نادان]] است»
* «دشمن ار دشمنی کند فن اوست// [[کار]] صعب است دشمنی از دوست// بد بود از کسی جفاکاری// که از او چشم [[دوستی]] داری»
* «دشمن جان آدمی کینه است// کینه در دل چو زهر در سینه است»
* «دیده‌بانی مجو ز دیدهٔ کور// آب شیرین نزاید از گل شور»
* «زان دونیم است دانهٔ گندم// که یکی خود خوری، یکی مردم»
* «زخم کان از زبان یاران است// بدتر از زخم تیرباران است»
* «زن پرهیزکار زاینده// مرد را دولتیست پاینده»
* «زین سبب گفته‌اند بد باشد// نیکیی کان نه جای خود باشد»
* «سیل در خانه چون شود بسیار// گر نیابد ره افکند دیوار»
* «شاخ پر میوه از پی چمن است// چوب خشک از برای سوختن است»
* «شادمانی بیکران دیدن// هست روی برادران دیدن// از جهان گرچه بوستان خوشتر// بوستان هم به [[دوستی|دوستان]] خوشتر»
* «شجر کوتهی که بارور است// بهتر از صد بلند بی‌ثمر است»
* «شرف از [[دانش]] است در کِه و مِه// [[کودک|طفل]] عاقل ز پیر جاهل به»
* «شکم از قوت خوش مکن فربه// که شکم خصم وخصم لاغر به»
* «صبج پیری چو گشت دیده‌گداز// عینک دیده دیدهٔ دل ساز»
* «صد کوه به دل، چگونه خیزم// صد خار به پای، چون گریزم»
* «ضرب دشمن اگرچه با ضرر است// زدن [[دوستی|دوست]] جان‌گدازتر است»
* «ظلم [[مار|ماری‌ست]] هرکه پروردش// اژدهایی شَد و فرو بردش»
* «عافیت سایه بر وی اندازد// که ز خود با کسی نپردازد»
* «غرقه مال هست، غرق خلاب// همچو غواص تشنه در تک آب»
* «غم عالم اگرچه کم نبود// چون غم [[مرگ]] هیچ غم نبود»
* «فضل باید برای آوازه// اصل ناید برون ز دروازه»
* «[[کودک|کودکی]] را که عقل و تدبیر است// به ز یک شهر جاهل پیر است»
* «گر بود خانه سیل و طوفان خیز// نقش دیوار را چه پای گریز»
* «گر غم [[مرگ]] را به سنگ سیاه// بنویسند از او برآید آه»
* «گر کسی همدم ددان باشد// به که هم‌صحبت بدان باشد// همچو [[دریا|دریاست]] صحبت اشرار// که بود ایمنی آن به کنار»
* «گفته‌اند این که دشمن [[دانا]]// به ز [[مجنون|نادان]] [[دوستی|دوست]] در همه‌جا»
* «معرفت منزل و عمل راه است// راه منزل‌رسیده کوتاه است»
* «مکتبی صبر کن به هر سوزی// کز پی هر شبی بود روزی// آفرینندهٔ خزان و بهار// نوش با نیش ساخت [[گل]] با خار// راحت اندر مقابل رنج است// اژدها در مقابل گنج است// هر غمی سر به شادیی دارد// هر جبل ره به وادیی دارد»
* «نیست منت نهنده را اجری// جود و منت نهی، بود ز [[خر|خری]]»
* «هرچه داری به قرض ده بالفرض// مرده از جوع به که زنده به قرض// گر شود مرد ره به چاه دچار// به که گردد به قرض‌خواه دچار»
* «هرکه گفتار نرم پیش آرد// همه دل‌ها به قید خویش آرد»
* «هر كه او [[مار]] پرورد به كنار// بگزد پرورنده را ناچار»
* «هست تیغ زبان ز تیغ بتر// کین خورد بر تن، آن به جگر»
== بدون منبع ==
* «مگیر دامن [[زاهد]] که گر فشرده شود// چنان تر است که بنیاد عالم آب برد»
== پیوند به بیرون ==
{{ویکی‌پدیا}}
{{ناتمام}}
[[رده:شاعران اهل ایران]]
| 