|
'''[[W:محمدتقی بهار|محمدتقی بهار]]'''، محمدتقی‌بن ملک‌الشعراء محمدکاظم صبوری، شاعر، پژوهشگر، نویسنده، روزنامه‌نگار، استاد دانشگاه و مرد سیاست بود، ([[W:۱۲۶۶ (خورشیدی)|۱۲۶۶]] - [[W:۱۳۳۰ (خورشیدی)|۱۳۳۰ خورشیدی]])
== دارای منبع ==
=== دیوان ملک‌الشعراء بهار ===
* «از جدائی بگذر و مأنوس باش// قطره‌گی بگذار و اقیانوس باش// جز به راه یک دلی سالک مباش// محو یکتائی شو و مشرک مباش»
* «برین [[شعر|چکامه]] آفرین کند کسی// که پارسی شناسد و بهای او»
* «برو کارگر باش و امیدوار// که از یأس جز [[مرگ]] ناید ببار// گرت پایداریست در [[کار]]ها// شود سهل پیش تو دشوارها»
* «پافشاری و استقامت میخ// سزد ار عبرت بشر گردد// برسرش هرچه بیشتر کوبی// پافشاریش بیشتر گردد»
* «تندی مکن که رشته صدسال [[دوستی]]// درجای بگسلد چو شود تند، آدمی// همواره نرم باش که [[شیر]] درنده را// زیر قلاده برد توان، با ملایمی»
* «دد و دیوند خودبینان مغرور// همان بهتر که دیو و دد نبینی»
* «[[شعر]] دانی چیست؟ مرواریدی از دریای عقل// هست [[شعر|شاعر]] آن‌کسی کین طرفه مروارید سفت// صنعت و سجع قوافی هست [[دانش|علم]] و، شعر نیست// ای بسا ناظم که نظمش نیست، الا حرف مفت// شعر آن باشد که خیزد از دل و جوشد زلب// باز در دل‌ها نشیند هرکجا گوئی شنفت// ای بسا شاعر که او در عمر خود نظمی نساخت// وی بسا ناظم که او در عمر خود شعری نگفت»
* «[[شعر]] [[دریا|دریایی]] است پهناور که او را مرغ وهم// در گذشتن باید از پولاد بال و پر کند»
* «شنو تا بدانی که این راز چیست// که گر نشنوی برتو باید [[گریه|گریست]]// مگوی آنچه داری به‌دل راست، راست// که هر راست را بازگفتن خطاست// بسا راست کآشوب ها راست کرد// وزآن گفته، خصم آنچه می‌خواست کرد// نه هر راست را بایدت گفت تیز// نگر تا نگوئی بجز راست، چیز// کجا فتنه خیزد زگفتار راست// خموشی گزیدن در آنجا رواست// گروهی دروغی روا داشتند// به‌یک‌جای و آن، خیر پنداشتند//دروغی، کجا سود آید از آن// به از راست کآشوب خیزد از آن// منت راست گویم که چونین دروغ// وگر سود بخشد، ندارد فروغ// زخوبی زیان خواستن، بودنی است// ولی در بدی هیچ‌گه سود نیست»
* «کجا فغان ز جغد [[جنگ]] و مرغوای او// که تا ابد بریده‌باد نای او// کجاست روزگار [[صلح]] و ایمنی// شکفته‌مرد و باغ دلگشای او// کجاست عهد راستی و مردمی// فروغ [[عشق]] و تابش صدای او// کجاست دور [[دوستی|یاری]] و برابری// حیات جاودانی و صفای او// زهی [[کبوتر]] سپید آشتی// که دل برد سرود جان‌فزای او// رسید وقت آن که جغد [[جنگ]] را// جدا کنند سر به‌پیش پای او»
* «ما باده عزت و شرافت نوشیم// در راه وطن از دل و از جان کوشیم// گر در صف رزم جامه از خون پوشیم// [[آزادی|آزادگی]] را به بندگی نفروشیم»
* «من عجب دارم از آن مردم که هم‌پهلو نهند// در سخن [[فردوسی]] فرزانه را با [[انوری]]// انوری هرچند باشد اوستادی بی‌بدیل// کی زند با اوستاد طوس لاف همسری؟// سحر، هرچندان قوی، عاجز شود با [[معجزه]]// چون کند با دست موسی سحرهای سامری»
=== نقل از امثال و حکم - [[دهخدا]] ===
* «ای به‌تو داده خدای، راستی و عدل// راستی و عدل، دولتی است خداداد// نیک‌تر آید به‌آزمایش دانا// تیزتر آید به‌آزمایش پولاد»
* «برو کار می‌کن مگو چیست کار// که سرمایهٔ جاودانی است کار// نگر تاکه دهقان دانا چه‌گفت// به‌فرزندکان چون همی‌خواست خفت// که میراث خودرا بدارید دوست// که گنجی ز پیشینیان اندر اوست// من آنرا ندانستم اندر کجاست// پژوهیدن و یافتن با شماست// چو شد مهرمه کشت‌گه برکنید// همه‌جای آن زیر و بالا کنید// نمانید ناکنده جایی زباغ// بگیرید از آن گنج هرجا سراغ// پدر مرد و پوران به‌امید گنج// به‌کاویدن دشت بردند رنج// به‌گاوآهن و بیل کندند زود// هم این‌جا هم آنجا و هرجا که بود// در آن‌سال از آن رنج و آن خوب‌شخم// زهر تخم برخاست هفتاد تخم// نشد گنج پیدا ولی رنجشان// چنان چون پدر گفت، شد گنجشان»
* «به، که زبهر سخن، برنگشاید زبان// گر نتواند که مرد، سخن به‌پایان برد»
* «پس تو چون رنج نبردی زکه می‌جویی گنج؟// پس تو چون سنگ نکندی زکه می‌جویی زر؟»
* «شنيـدم كه دو دزد خنجرگذار// [[خر|خری]] را ربودند در ره‌گذار// يكی گفت بفـروشم آنرا به‌زر// نگه‌دارمش، گفت دزد دگر// دراين ماجرا گفتگو شد درشت// به‌دشنام پيوست و آخر به‌مشت// حريفان ما مشت برهم‌زنان// كه دزد دگر تافت خـر را عنان»
* «صاحب‌دلی چو نیست چه‌سود از وجود دل// آیینه گو مباش چو اسکندری نماند»
* «قول پیمبر به‌کار بند و میازار// خاطر [[مورچه|مور]] ضعیف و [[پشه]] لاغر»
* «ناکرده گنه معاقبم گویی// سبابهٔ مردم ِ پشیمانم»
* «هرکه را سر بزرگ، درد بزرگ.»
* «هرکه کمتر شنید پند پدر// روزگارش زیاده پند دهد// وان‌که را روزگار پند نداد// تیر زهرآب داده پند دهد»
== بدون منبع ==
* «اقوام روزگار به اخلاق زنده‌اند// قومی که گشت فاقد اخلاق مردنی‌ست»
* «حیات عبارت از جنبش و فعالیت است.»
* «بود آیا که دگر باره به [[شیراز]] رسم// بار دیگر به مراد دل خود باز رسم// بود آیا که ز ری، راه [[اصفهان|صفاهان]] گیرم// از صفاهان به طرب‌خانه شیراز رسم// هست راز ازلی در دل شیراز نهان// خرم آن‌روز که من بر سر آن راز رسم// همت از تربت [[حافظ]] طلبم، و ز مددش// مست و مستانه به خلوتگه اعزاز رسم»
== درباره ملک‌الشعراء بهار ==
* «ملک‌الشعراء بهار، توفیق آنرا یافت که حال و هوای خاص انسان دورهٔ جدید [[تاریخ]] ِ بعد از [[انقلاب]] ِ صنعتی و تحولات جهانی را- که اندیشه ملی و فکر دمکراسی جوهر آن است- در قالب قصیده پارسی شکل دهد و از عهده این مهم به کمال برآید. و [[نیما یوشیج]] توانست ساخت و صورتی نو به [[شعر]] فارسی عرضه دارد. این دو تن در دو عالم متفاوت، برجسته‌ترین شاعران نسل خویش‌اند.»
** ''[[شفیعی کدکنی]]''
{{ویکی‌پدیا}}
{{ناتمام}}
[[رده:شاعران اهل ایران]]
| 