* «آن شنیدم که عاشقی جانباز// وعـظ گفتی به خطـه [[شیراز]]// ناگهان روستائیـی نـادان// خالی از نور دیده و دل و جان// ناتراشیده هیکل و ناراست// همچو غولی از آن میان برخاست// گفت ای مقتدای اهل سخن// غم کارم بخور که امشب من// [[خر|خرکی]] داشتم چگونه خری// خری آراسته به هر هنری// یک دم آوردم آن سبک رفتار// به تفرج میانه بازار// ناگهانش ز من بدزدیدند// زین جماعت بپرس اگر دیدند// پیر گفتا بدو که‌ای خرجو// بنشین یک زمان و هیچ مگو// پس ندا کرد سوی مجلسیان// کاندرین طایفه ز پیر و جوان// هرکه با [[عشق]] در نیامیزد// زین میانه به پای برخیزد// ابلهی همچو خر کریه لقا// زود برجست از خری برپا// پیر گفتش توئی که در یاری// دل نبستی به عشـق؟ گفت آری// بانگ برداشت گفت ای خردار// هان خرت یافتم بیار افسار»
* «به عالم هرکجا درد و غمی بود// به هم کردند و [[عشق|عشقش]] نام کردند»
* «چون جام جهان‌نمای ساقی// بنمود مرا لقای ساقی// باشد که شود دل عراقی// چون جام جهان‌نمای ساقی»
* «حریفی که از وی نیازرد کس// بسی آزمودم، [[کتاب]] است و بس// رساند سخن را به خـوبی به بن// به بسم‌الله آغاز سازد سخن// نگیرد به کس سبقت ازهیچ باب// از او تا نپرسی نگوید جواب// توان خـواند در لـوح پیشانیش// خـط سرنوشت سخندانیش// زطورش به خلوتگه انجمن// همه خاموشی، با تو گوید سخن// کند مستمع، گر قبول ِکتاب// توان گفت در وصف او صدکتاب»
* «[[عشق]] سیمرغی است کورا دام نیست// در دو عالم زو نشان و نام نیست»
* «هر دلی کان به [[عشق]] مایل نیست// حجره دیو دان، که آن دل نیست// دل بی‌عشق، چشم بی‌نور است// خود ببین، حاجت دلایل نیست// بی‌دلان را جز آستانه عشق// در ره کوی [[دوستی|دوست]] منزل نیست// هرکه از عشق بی‌خبر باشد// اندرین ره، به سان [[خر]] باشد// آب در میوهٔ خرد عشق است// بلکه آب حیات خود عشق است»
