|
== دارای منبع ==
=== آفرین‌نامه ===
* «از اندازه برتر مبر دست خویش// فزون از گلیمت مکن پای پیش»
* «بدان کوش تا زود [[دانا]] شوی// چو دانا شوی زود والا شوی// نه داناتر آنکس که والاتر است// که والاتر آنکس که داناتر است»
* «بود پادشه مستحق‌تر کسی// که دارد نگه چیز و دارد بسی// اگر عام دارد بسی خواسته// بدان تا بود [[کار]]ش آراسته»
* «به [[دانش]] شود مرد پرهیزکار// چنین گفت آن بخرد هوشیار// که دانش ز تنگی پناه آورد// چو بی‌راه گردی به راه آورد»
* «به نرمی برآرد بسی چیز مرد// که آن برنیاید به [[جنگ]] و نبرد»
* «بیاموز هرچند بتوانیا// مگر خویشتن شاد گردانیا»
* «تا بدانجا رسید [[دانش]] من// که بدانم همی که نادانم»
* «ترا اگر چه [[دانش]] به گردون رسد// ز دانای دیگر شنودن سزد// چه گفتند در داستان دراز// نباشد کس از رهنمون بی‌نیاز»
* «جهان آب شورست چون بنگری// فزون تشنه‌ای گرچه بیشش خوری»
* «چو از آشتی شادی آید به چنگ// خردمند هرگز نکوشد به [[جنگ]]»
* «چو در دل نگنجدت راز کسان// کجا گنجد اندر دل دیگران»
* «چو [[روباه]] را کشت خواهی، نگر// نخوانی به نامش مگر [[شیر]] نر»
* «چه دینار و چه سنگ زیر زمی// هر آنگه کزو نایدت خرمی»
* «خرامیدن [[کبک]] بینی به شخ// تو گویی ز دیبا فکنده‌ست نخ»
* «خرد باد همواره سالار تو// مباد از جهان جز خرد یار تو// خردمند گوید که تایید و فر// به [[دانش]] به مردم رسد نه به زر// چو [[دانا]] شود مرد بخشنده کف// مرورا رسد بر [[حقیقت]] شرف// گهر گرچه بالا نه بیش از [[هنر]]// ز بهر هنر شد گرامی گهر// کسی کو به دانش برد روزگار// نه او یافه ماند نه آموزگار// جهان را به دانش توان یافتن// به دانش توان رشتن و تافتن»
* «خرد بهتر از چشم و بینایی است// نه بینایی افزون ز دانایی است»
* «خرد چون ندانی بیاموزدت// چو پژمرده گردی برافروزدت»
* «خردمند باید که تدبیر خویش// کند با دل خویش صدبار بیش»
* «خردمند داند که پاکی و شرم// درستی و رادی و گفتار نرم// بود خوی پاکان و خوی ملک// چه اندر زمین و چه اندر فلک»
* «[[درخت]]ی که تلخش بود گوهرا// اگر چرب و شیرین دهی مر ورا// همان میوه تلخت آرد پدید// از او چرب و شیرین نخواهی مزید»
* «دو چشمت به فرزند روشن بود// اگر چند فرزندت دشمن بود// ز پیش پسر [[مرگ]] خواهد پدر// تو دشمن شنیدی زجان دوست تر»
* «دو چیز انده از دل به بیرون برد// رخ [[دوستی|دوست]] و آواز مرد خرد// بود دوست مر دوست را چون سپر// به از دوست مردم که باشد دگر// که مر دوست را جاودان پند دوست// به از گوهر ار چند گوهر نکوست»
* «ز [[دریا]] همیشه گهر ناورند// یکی روز باشد که سر آورند»
* «زدن مرد را تیغ بر تار خویش// به از باز گشتن ز گفتار خویش»
* «ستد و داد مکن هرگز جز دستادست// که پسا دست خلاف آرد و الفت ببرد»
* «سخن تا نگویی ترا زیردست// زبردست شد کز دهان تو جست»
* «سخندان نگفت این سخن برفسوس// که دستی که نتوان بریدن [[بوسه|ببوس]]»
* «سخن کاندر او سود نه جز زیان// نباید که رانده شود بر زبان»
* «سخن کز دهان ناهمایون جهد// چو [[مار]]ی است کز خانه بیرون جهد// نگهدار ازو خویشتن چون سزد// که نزدیک‌تر را سبک‌تر گزد»
* «سخن گرچه باشد گرانمایه‌تر// فرومایه گردد ز کم پایه‌تر// سخن کز دهان بزرگان رود// چو نیکو بود داستانی شود»
* «شگفتی نباشد که گردد ز درد// سر سرو کوژ و [[گل]] سرخ زرد»
* «شنیدم که آتش بود پادشاه// به نزدیک آتش که جوید پناه// تو دانی که بر درگه شهریار// بود خویشتن داشتن سخت [[کار]]// دل از هیبت شاه خیره شود// بدو چشم بیننده تیره شود// اگر پادشا را تو باشی پسر// همی ترس ازو گر ببایدت سر»
* «شنیدم که باشد زبان و سخن// چو الماس بران و تیغ کهن// سخن بفکند منبر و دار را// ز سوراخ بیرون کشد [[مار]] را// سخن زهر و پازهر و گرم است و سرد// سخن تلخ و شیرین و درمان و درد// بر هر سخن بازگویا رسد// چنان کاب [[دریا]] به دریا رسد»
* «شنیدم که چیزی بود استوار// که او را نگهبان بود بی‌شمار// مگر راز، کانگاه پنهان بود// که او را یکی‌تن نگهبان بود»
* «شود دوست از دوست آراسته// چو با ایمنی مردم از خواسته// همه چیز پیری پذیرد بدان// مگر [[دوستی]] کآن بماند جوان»
* «کسی کو به نیکو سخن شاد نیست// بر او نیک و بد هرچه باشد یکی‌ست»
* «کند دشمن [[آهو]]ی کوچک بزرگ// به [[خرگوش]] تو بر نهد نام [[گرگ]]// چو دشمن بگفتن تواند همی// دروغی که بار است ماند همی// چه چاره‌ست با او بجز خامشی// ستیهندگی باشد از بیهشی»
* «[[مار]] را هر چند بهتر پروری// چون یکی خشم آورد کیفر بری//سفله فعل مار دارد بی‌خلاف// جهد کن تا روی سفله ننگری»
* «میلفنج دشمن که دشمن یکی// فزونست و [[دوستی|دوست]] ار هزار اندکی»
* «نه هرچه آید اندر دل ما گمان// بر آنگونه گردش کند آسمان»
* «هر آن شمعی که ایزد بر فروزد// هر آنکش پف کند سبلت بسوزد»
== درباره ابوشکور ==
* «از حکیمان خراسان کو [[شهید بلخی|شهید]] و [[رودکی]]// بوشکور بلخی و بوالفتح بستی هکذی// گو بیایند و ببینند این شریف ایام را// تا کند هرگز شما را شاعری‌کردن کری»
** ''[[منوچهری دامغانی]]''
== پیوند به بیرون ==
{{ویکی‌پدیا}}
{{ناتمام}}
[[رده:شاعران اهل ایران]]
| 