شیرین عبادی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Ruwaym (بحث | مشارکت‌ها)
Ruwaym (بحث | مشارکت‌ها)
خط ۲۲:
* باید سیاه و سفید را با هم دید. سیاه دیدن مسایل به منزلهٔ ناامید کردن مردم است. ما تا آن لحظه که نفس داریم باید از عدالت، آزادی، دموکراسی و حقوق بشر سخن گوییم و مردم را ناامید نکنیم.
** ۱۸ اکتبر ۲۰۰۳/ ۲۶ مهر ۱۳۸۲؛ در کانون وکلای دادگستری مرکز<ref>{{یادکرد وب|عنوان=شیرین عبادی: بازنگری درحقوق کودکان ضروری است|نشانی=https://web.archive.org/web/20220508202957/https://www.isna.ir/news/8207-10778/شيرين-عبادي-در-جمع-اعضاي-هيات-مديره-ي-كانون-وكلاي-مركز-زنداني|تاریخ=۲۶ مهر ۱۳۸۲|ناشر=ایسنا|نشانی بایگانی=https://web.archive.org/web/20220508202957/https://www.isna.ir/news/8207-10778/شيرين-عبادي-در-جمع-اعضاي-هيات-مديره-ي-كانون-وكلاي-مركز-زنداني|تاریخ بایگانی=۸ مه ۲۰۲۲}}</ref>
* بگذاريدبگذارید مردم ناراحتيناراحتی و اشكاشک خود را پيشپیش خودي‌هاخودی‌ها بريزندبریزند نه غريبهغریبه. به انتقاد خودي‌هاخودی‌ها توجه كنيم؛کنیم؛ چون دلسوزانه و برايبرای بهتر شدن اوضاع است. انتقاد كنندگانکنندگان خوديخودی بهتر از بي‌تفاوت‌هابی‌تفاوت‌ها هستند كهکه به فكرفکر عافيت‌طلبيعافیت‌طلبی خود مي‌باشند می‌باشند
* صلح از دروازه‌يدروازهٔ حقوق بشر وارد مي‌شودمی‌شود و نمي‌تواننمی‌توان با جنگ، به صلح و آرامش رسيدرسید. بايدباید دانست كهکه وقتيوقتی حقوق كسانيکسانی از بينبین مي‌رودمی‌رود آنها بالاخره برايبرای احقاق حق خود جهان را به آشوب مي‌كشندمی‌کشند.
** ۲۶ اکتبر ۲۰۰۳/ ۴ آبان ۱۳۸۲؛ سخنرانی در مجلس<ref>{{یادکرد وب|عنوان=شیرین عبادی: بازنگری درحقوق کودکان ضروری است|نشانی=https://www.isna.ir/news/8208-01590/شيرين-عبادي-با-حضور-در-مجلس-اميدوارم-مجالس-آينده-راه-اين-مجلس|تاریخ=۴ آبان ۱۳۸۲|ناشر=ایسنا|نشانی بایگانی=https://web.archive.org/web/20220508205505/https://www.isna.ir/news/8208-01590/شيرين-عبادي-با-حضور-در-مجلس-اميدوارم-مجالس-آينده-راه-اين-مجلس|تاریخ بایگانی=۸ مه ۲۰۲۲}}</ref>
* اگر گفتند «دموکراسی با اسلام سازگار نیست» یا «حقوق بشر غربی است» باور نکنید. می‌توانید مسلمانی سرافراز و همگام با تمدن جهانی باشید.
خط ۴۲:
* قهرمان‌پروری نکنید؛ ما شاگرد اول نمی‌خواهیم بلکه شاگردان اول می‌خواهیم؛ متأسفانه فرهنگ قهرمان‌پروری، بعضی مواقع ما را به زمین زده‌است و کسی قهرمان نیست.
** ۲ نوامبر ۲۰۰۳/ ۱۱ آبان ۱۳۸۲؛ نشست اسلام و دموکراسی، دفتر جامعه زنان انقلاب اسلامی، تهران<ref>{{یادکرد وب|عنوان=شیرین عبادی: اهمیت کرامت انسانی در اسلام بیشتر از منزلت آن در اعلامیهٔ حقوق بشر است روح اسلام بیانگر برابری و برادری تمام انسانهاست|نشانی=https://www.isna.ir/news/8208-04272/شيرين-عبادي-اهميت-كرامت-انساني-در-اسلام-بيشتر-از-منزلت-آن-در|تاریخ=۲۷ اردیبهشت ۱۳۷۹|ناشر=ایسنا|نشانی بایگانی=https://web.archive.org/web/2/https://www.isna.ir/news/8208-04272/شيرين-عبادي-اهميت-كرامت-انساني-در-اسلام-بيشتر-از-منزلت-آن-در|تاریخ بایگانی=۸ مه ۲۰۲۲}}</ref>
* ارتقای حقوق بشر و تحقق دموکراسی در هر کشوری وظیفهٔ ملی و میهنی مردم همان کشور است. به بهانه ایجاد دموکراسی نمی‌توان به کشوری حمله کرد. دموکراسی درآرامش تحقق می‌یابد نه در اغتشاش و جنگ. صلحی که من می‌خواهم با صلحی که تو می‌خواهی اگر در تضاد باشد، صلحی نیست که او می‌خواهد، پس چنین است که هم چنان دور جنگ ادامه خواهد یافت. اگرچه به نام صلح، تفاهم و درک خواسته‌های یکدیگر، چه در سطح تبلیغ چه در میان کشورها، همان خواسته‌های صلح‌اند که با پود اراده و تعهد، فرشی زیبا بافته می‌شود و بر جان می‌گسترد.
** ۹ دسامبر ۲۰۰۳/ ۱۸ آذر ۱۳۸۲؛ کنفرانس خبرنی، اسلو، نروژ<ref>{{یادکرد وب|عنوان=شیرین عبادی در اسلو: به بهانه ایجاد دموکراسی نمی‌توان به کشوری حمله کرد یکی ازپیام‌های اعطای جایزه نوبل به یک زن مسلمان این است که اسلام دین ترور و خشونت نیست|نشانی=https://www.isna.ir/news/8209-07623/شيرين-عبادي-در-اسلو-به-بهانه-ايجاد-دموكراسي-نمي-توان-به-كشوري|تاریخ=۱۸ آذر ۱۳۸۲ |ناشر=ایسنا|نشانی بایگانی=https://web.archive.org/web/20220508205905/https://www.isna.ir/news/8209-07623/شيرين-عبادي-در-اسلو-به-بهانه-ايجاد-دموكراسي-نمي-توان-به-كشوري|تاریخ بایگانی=۸ مه ۲۰۲۲}}</ref>
* امسال جایزهٔ صلح نوبل نصیب زنی شده‌است از کشور ایران، کشوری مسلمان در منطقهٔ خاورمیانه. بی‌تردید انتخاب من سبب دلگرمی انبوه زنانی خواهد شد که نه فقط در ایران بلکه در کشورهای منطقه برای گرفتن حقوق خود تلاش می‌کنند، حقوقی که طی پروسهٔ تاریخی از آنان سلب شده‌است. این انتخاب موجود خودباوری [[زنان در ایران]] و در مرزهای فراتر از ایران خواهد شد.
* زنان نیمی از جمعیت هر کشوری هستند، نادیده گرفتن آنان و محروم کردن زنان از مشارکت فعّال در حیات سیاسی - اجتماعی - اقتصادی و فرهنگی، به واقع محروم کردن کلّ هر جامعه‌ای است از نیمی از توانایی خود.