حمیده خیرآبادی: تفاوت میان نسخه‌ها

* «تا زمانیکه کار می‌کردم، آن‌قدر سرم شلوغ بود که دوستان وقت نمی‌کردند پیش من بیایند، در کار آنها را می‌دیدم و خارج از کار هم تلفنی با هم در ارتباط بودیم، الان هم که در خانه هستم و کار نمی‌کنم باز تلفنی با دوستانم در ارتباطم چون همه گرفتاری دارند و نمی‌توانند پیش من بیایند، خودم هم نمی‌توانم زیاد از منزل خارج شوم. دوستانم را خیلی دوست دارم و دلم برایشان تنگ می‌شود اما امکانات نیست که در منزل از آنها پذیرایی کنم به همین خاطر کمتر در رفتدررفت و آمد هستیم و بیشتر تلفنی با هم صحبت می‌کنیم، ۵۷ سال کار کم نبود البته ۶۲ سال پیش از من برای کار تئاتر دعوت کردند و بعداً وارد رادیو، دوبله، سینما و...و… شدم، آن‌قدر سرم شلوغ بود، فرصتی برای دیدار دوستانم نداشتم اما الان مشکلم تنهایی است که نمی‌توانم کاری بکنم. خدا را هزار مرتبه شکر دختر خیلی خوبی دارم که به من می‌رسد، خودش و سه فرزندش که بعضی‌ها می‌گویند فرزندان من هستند و البته فرقی هم ندارد، عده‌ای از همکاران که مثل بچه‌های من می‌مانند چه آقایان چه خانم‌ها که عزیزان من هستند. فعلاً اینطوری می‌گذرانم ...…»<ref>http://www.tebyan.net/newindex.aspx?pid=121791</ref>

* «با سکوت رسانه ملی در خصوص اطلاع رسانیاطلاع‌رسانی و پوشش خبری درگذشت مادر سینمای ایران، بیانگر این مطلب است که هنر در ایران هیچ ارزشی ندارد. بهترین‌ها یکی پس از دیگری می‌روند، به عالم مرگ حسادت می‌کنم زیرا هنرمندان را در نزد خود دارد دیگر اگر هنرمندان بخواهند از مادری مهربان یاد می‌کنند مثال چه کسی را بیاورند. من ابتدا این غم بزرگ را به دختر ایشان ثریا قاسمی، جامعه هنری و هنردوستان تسلیت عرض می‌نمایم اما مطلبی که بیانش تکراری است اما ضروری که شاید گوشزدی برای برخی از مسئولین و افراد باشد این است که متأسفانه هنرمندان ما تا زمانی که پا به سن می‌گذارند به جای کرامت، احترام و توجه، مورد بی مهری خبرنگاران قرار می‌گیرند مگر ما از آنان چه می‌خواهیم، اندکی محبت و توجه به پاس زحمات چندین ساله شان آیا خواسته بزرگی است؟!»<ref>http://www.parsine.com/fa/pages/?cid=19489</ref>