منوچهر انور: تفاوت میان نسخه‌ها

* «آن روزها ما سروکارمان با وزارتِ «فرهنگ و هنر» بود و مواردی پیش آمد که تصور می‌کردیم زمینه فراهم است که سراغ فیلم‌های سنگین و دراز داستانی هم برویم. حتی گاهی شرایط این کار هم فراهم می‌آمد، اما می‌افتاد تو سنگلاخ مقاصد شخصی آدم‌هایی که بایددستورات بالاتری‌ها را اجرا کنند. آدم‌هایی بودند مثل آقای «جباری» که نه علاقه‌ای به این طوراین‌طور کارها داشتند، و نه شناختی از آن‌ها -حضراتی که بیشتر به فکر مداخل بودند و پروژه‌های ساختمانی و خرید وسایل و ابزارهای گران‌قیمت سینمایی. آدمِ یک‌دندهٔ قهاری مثل مرحوم «جباری» توانایی این را هم داشت که به میل خودش جلوی کارهای هنری مفید اما مزاحم را هم بگیرد. تُرکتازی بی‌امانِ «فیلم فارسی» هم که دیگر جای خود داشت.»

* «یک وقتییک‌وقتی ما آمدیم «کانون سینماگران پیشرو» را راه انداختیم که در اصل فکرش از «پرویز صیاد» و «هوشنگ بهارلو» و «هژیر داریوش» بود. آمدند به بیمارستانی که من در آن به علت خونریزی معده بستری بودم. گفتند: «ما به این نتیجه رسیده‌ایم که باید یک چنین کانونی برپا کنیم و تو هم باید بیاییبشوی رئیس!». و قرار گذاشته بودند که یک شرکت تعاونی «کانون سینماگران پیشرو» هم تأسیس شود که «[[پرویزصیاد]]»، با آن شَمّ اقتصادی بی‌نظیرش مدیرعامل آن باشد. آن روزها، پخش‌کننده‌ها می‌رفتند بیشترِ بودجهٔ فیلم را از بازار وام می‌گرفتند و بعد از ساخت و فروش فیلم آن را پس می‌دادند. «صیاد» می‌گفت: «حدود نصف مخارج یک فیلم صرف پرداخت دستمزد کارگزاران -اعم از نویسنده و کارگردان و فیلمبردار و آهنگساز و بازیگران و دیگر مسئولان تهیهٔ فیلم- می‌شود. خُب، به جای این پخش‌کننده‌ها ما بیاییم دست‌به‌دست هم بدهیم و مجموع این دستمزدها را به‌عنوان بیش از نیمی از سرمایهٔ فیلم، بگذاریم وسط و مخارج دیگر فیلم را از بانک‌ها قرض بگیریم و فیلم‌هایی بسازیم که دلمان می‌خواهد. کارگردان‌های عضو کانون را هم بالکل آزاد بگذاریم که هر چه دل تنگشان می‌خواهد بگویند و در کارشان دخالت نکنیم. با هم هَمعَهد شدیم که دنبال این کار را بگیریم، این بود که «کانون سینماگران پیشرو» شکل گرفت.»

[[رده:اهالی ایرانتهران]]