رضا براهنی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:Gazelle Fountain Tripoli,Libya.jpg|بندانگشتی|آن طرف خورشیدها در بستری تاریک در خوابند.{{سخ}}آن طرف در بستر آرام عشقی پاک یا ناپاک،{{سخ}}سایه‌های مردها با سایهٔ زن‌ها یکی گشته‌ست.{{سخ}}...{{سخ}} روح من دشت زمان جاودانی است.{{سخ}}روح من روزی است بی‌فرجام، در پیک غروبی جاودانی.{{سخ}}روح من شامیست سرگردان، به امید طلوعی جاودانی.]]

* سایهٔ [[مهتاب]] می‌ریزد به روی خندهٔ گل‌ها.{{سخ}}شهر خاموش است.{{سخ}}از میان شیشه‌های پنجره مهتاب می‌آید.{{سخ}}راز تنهایی در اعماق سکوت شب نهفته‌است{{سخ}}چشم می‌بندم.{{سخ}}سایهٔ مهتاب می‌میرد.{{سخ}}روح آرامم چو دست و پای خود را می‌گشاید،{{سخ}}در سکوت خلوت شب،{{سخ}}سدهای رازها را می‌شکافد.{{سخ}}آن طرف پیداست:{{سخ}}لحظه‌ای از عمر بی‌فرجام.{{سخ}}برقی از یک نور بی‌پایان.{{سخ}}قطره‌ای از آب‌های موج‌های جاودانی.{{سخ}}ارتعاش وهمناک یک سکوت جاودانی.{{سخ}}آن طرف امواج با شور صدای خویش در رقصند.{{سخ}}'''آن طرف خورشیدها در بستری تاریک در خوابند.{{سخ}}آن طرف در بستر آرام عشقی پاک یا ناپاک،{{سخ}}سایه‌های مردها با سایهٔ زن‌ها یکی گشته‌ست.'''{{سخ}}روح من در جست‌وجوی زندگانی است.{{سخ}}روح من یک سایه از یک خویش پنهانیست.{{سخ}}روح من عشق است؛ عشقی پاک یا ناپاک.{{سخ}}'''روح من دشت زمان جاودانی است.{{سخ}}روح من روزی است بی‌فرجام، در پیک غروبی جاودانی.{{سخ}}روح من شامیست سرگردان، به امید طلوعی جاودانی'''.{{سخ}}روح من در دست و درمان هزاران درد.{{سخ}}روح من دریاست، خود مغروق این دریا.{{سخ}}روح من فریاد می‌آرد:{{سخ}} «خدایان سایه‌های وحشت مرگند، یزدان سایهٔ این سایه‌ها»{{سخ}}چشم‌ها را می‌گشایم.{{سخ}}روح من خاموش می‌گردد.{{سخ}}سایهٔ مهتاب می‌ریزد به روی خندهٔ گل‌ها.{{سخ}}شهر خاموش است.{{سخ}}از میان شیشه‌های پنجره مهتاب می‌آید.{{سخ}}راز تنهایی در اعماق سکوت شب نهفته‌است.

* '''[[آسمان]] آیا خیال دیده‌هاست؟'''{{سخ}}رعدها آیا خیال گوش‌هاست؟{{سخ}}این خلاء آیا درون چشم‌های ماست، یا پشت شکوه ابرها؟{{سخ}}این درخت آیا درون مغز من رسته‌است، یا در باغ‌ها، در دشت‌ها؟{{سخ}}زنگ‌های کاروانی، شامگاهان،{{سخ}}پردهٔ دیوارها را با صداها می‌شکافد.{{سخ}}دست‌های نازک و سرد سحر،{{سخ}}پلک شب را نرم نرمک می‌گشاید،{{سخ}}شهرها را سایهٔ خورشید در خود می‌فشارد.{{سخ}}کوچه‌ها را سایه‌های زنده‌ها پرشور می‌سازد.{{سخ}}سایه‌ها بیگانه بر هرسایهٔ دیگر.{{سخ}}دیده‌ها بیگانه بر هر دیدهٔ دیگر.{{سخ}}آسمان بیگانه و خورشید بیگانه.{{سخ}}زندگی بیگانه بر دیوارها، بیگانه بر دیوارهای شهرها.{{سخ}}و درخت باغ‌ها بیگانه با من، برگ‌ها بیگانه با من.{{سخ}}هر کجا باشم، جهان تکرار می‌گردد.{{سخ}}لحظه‌ها در چشم‌های مغزها تکرار می‌گردد.{{سخ}}و من از خود بازمی‌پرسم:{{سخ}} «آسمان آیا خیال دیده‌هاست؟{{سخ}}رعدها آیا خیال گوش‌هاست؟{{سخ}}این خلاء آیا درون چشم‌های ماست، یا پشت شکوه ابرها؟{{سخ}}این درخت آیا درون مغز من رسته‌است، یا در باغ‌ها، در دشت‌ها؟»{{سخ}}هر کجا باشم، جهان تکرار می‌گردد.

* مرا [[غم]] نیست در دل.{{سخ}}سفر در جاده‌ها آغاز می‌گردد.{{سخ}}سفر در دشت‌ها آغاز می‌گردد.{{سخ}}مرا غم نیست در دل.{{سخ}}سرود رنگ‌ها اینک،{{سخ}}به سوی چشم‌هایم می‌شتابد.{{سخ}}و عطر آبشاران طلایی، بر سرم آرام می‌بارد.{{سخ}}و من مست سرود رنگ‌ها و عطرها، با پنجه‌هایم سینه‌ام را چاک می‌سازم{{سخ}}و سطح پوستم را، گوشتم را، روی سنگ و خاک می‌ریزم.{{سخ}}سفر در جاده‌ها آغاز می‌گردد.

* درختان،[[درختان]]،{{سخ}}بلند؛{{سخ}}بلندتر از تمام انسان‌های سربی شهر{{سخ}}بلندتر از تمام دیوارهای سربی شهر{{سخ}}درختان،{{سخ}}بلند.{{سخ}}و تو،{{سخ}}بلندتر از تمام درختان جنگل،{{سخ}}در من،{{سخ}}روییدی.{{سخ}}واکنون من توأم.{{سخ}}من یک درختم؛{{سخ}}بلندتر از تمام درختان دنیا.

* من شمشیری[[شمشیر]]ی دارم که گردن همه را می‌زند.{{سخ}}بدن‌های بی سر در رؤیا فرومی‌روند{{سخ}}من دستی دارم،{{سخ}}که به هر صبح در آسمان به رقص درمی‌آید{{سخ}}چشمان زندگانی را کور می‌کند.{{سخ}}چشمان کورها در رؤیا فرومی‌روند.{{سخ}}من پایی دارم،{{سخ}}که در شهرهای گیتی راه می‌رود{{سخ}}و هر شعله‌ای را که از هر معبدی برمی‌خیزد،{{سخ}}خاکستر می‌سازد{{سخ}}خاکسترها در رؤیا فرومی‌روند.{{سخ}}من قلبی دارم که بر همه می‌تپد{{سخ}}و بر زندگان و مردگان سکوت می‌بخشد{{سخ}}مردگان و زندگان در رؤیا فرومی‌روند.{{سخ}}که از چشمانم در حلقوم هر حیوانی می‌چکد.{{سخ}}حیوان‌های مست در رؤیا فرومی‌روند.{{سخ}}ومن چشمانی دارم که در تنهایی می‌گریند{{سخ}}بر جسد قربانیانم می‌گریند.{{سخ}}من، تنها یکی از قربانیانم هستم.{{سخ}}چشمان گریانم در رؤیا فرومی‌روند.

* در [[شب]] سرودی هست که در روز نیست.{{سخ}}در من عشقی هست که در ستاره‌ها نیست.{{سخ}}در تو نوری هست که در خورشید نیست.{{سخ}}ای زن{{سخ}}من زادهٔ آشوب دنیا هستم،{{سخ}}و زندگی از قلب من سرچشمه می‌گیرد.{{سخ}}من کوه مقدّسی هستم،{{سخ}}و بر پیشانیم معبد برف در انتظار پرستندگان تنهایی است.{{سخ}}من رود جاری هستم،{{سخ}}و بسترم، اعماق سینهٔ کوهستان و سرودم، سرود رؤیای جنگل‌هاست.{{سخ}}'''ای زن{{سخ}}در وجود تو انسان با خاک می‌آمیزد{{سخ}}و در آیینهٔ وجود تو، انسان، خود را هم خدا می‌بنید و هم حیوان.'''{{سخ}}ای زن{{سخ}}کبوتران سپید در آشیانه‌های سینهٔ تو می‌خوابند.{{سخ}}و هر موجودی پیالهٔ شرابش را از خمرهٔ قلب تو پر می‌کند.{{سخ}}رشتهٔ زندگی را به ناف سپید و گرد تو بسته‌اند{{سخ}}و تو هنگام زاییدن، اقیانوس و دشت و کوه و انسان می‌زایی.{{سخ}}امشب، در شب سرودی هست که در روز نیست.{{سخ}}در من عشقی هست که در ستاره‌ها نیست.{{سخ}}در تو نوری هست که در خورشید نیست.

* در بازی شکست خورده‌اند.{{سخ}}رنگ [[گل]] را دیده‌اند{{سخ}}اما گل را ندیده‌اند{{سخ}}از جاده را افتاده، رفته‌اند،{{سخ}}رفته‌اند، رفته‌اند.{{سخ}}چشم‌ها را به غروب دوخته، رفته‌اند.{{سخ}}رفته‌اند، رفته‌اند.{{سخ}}اما سنگ زیرپای خود را، هرگز ندیده‌اند.{{سخ}}من قلب خونینم را، کنار جاده{{سخ}}به درختی آویخته‌ام{{سخ}}آن‌ها خورشید را دیده، رفته‌اند،{{سخ}}رفته‌اند، رفته‌اند.{{سخ}}اما قلب مرا هرگز ندیده‌اند.{{سخ}}'''من دنبال انسانی می‌گردم،{{سخ}}که دو پایش بر زمین فرورفته و دو دستش از آسمان{{سخ}}آویخته باشد.{{سخ}}ومرا از من بگیرد،{{سخ}}به همان گونه که افق، خورشید را از من می‌گیرد.'''

* دو چیز، یاد هر کسی را در من زنده می‌دارد؛{{سخ}}یکی [[مرگ]] و دیگری [[عشق]].{{سخ}}شهری بنا می‌گردد.{{سخ}}و من وسط شهر، آتشکده‌ای، بر پا می‌کنم.{{سخ}}دیوارها،{{سخ}}و از حفره‌های دیوارها، دیوانه‌ها،{{سخ}}چشم در شعله‌های آتش می‌دوزند.{{سخ}}ولی نمی‌بینند.{{سخ}}دو چیز در شعله‌های آتش خاکستر می‌گردد؛{{سخ}}یکی مرگ و دیگری عشق.

* '''اینجا من در شفقی[[شفق]]ی جاویدان زندگی می‌کنم.{{سخ}}و کودکی که مخلوق قلب من است،{{سخ}}دستانش را به من نشان می‌دهد،{{سخ}}و من سرنوشت روزها را در دستان او می‌خوانم.{{سخ}}عروسک‌های کودکی که مخلوق قلب من است،{{سخ}}شکل آفتاب را دارد.{{سخ}}اینجا کسی ما را نمی‌شناسد{{سخ}}ولی او قلبش را به من نشان می‌دهد{{سخ}}و من در شفقی جاویدان زندگی می‌کنم.'''

* چشم تو لانهٔ ماران،[[مار]]ان،{{سخ}}دست تو شاخهٔ [[خورشید]].{{سخ}}باید ز چشم تو نیشی خورد،{{سخ}}باید ز دست تو صبحی چید.

* او به قدری تنهاست،[[تنها]]ست،{{سخ}}که اگر باران،{{سخ}}سال‌های سال{{سخ}}به زمین ریزد؛{{سخ}}و اگر برف بریزد به جهان آرام، آرام؛{{سخ}}و اگر برگ بریزد به هزاران سال،{{سخ}}ز هرازان شاخه،{{سخ}}روی دریاچهٔ آرام جهانی آرام؛{{سخ}}سنگ خارای دلش آب نگردد هرگز.{{سخ}}روح او شاد نگردد هرگز.{{سخ}}او به قدری تنهاست.

* '''چو [[شیر]] قلب من، عزم شکار تو قلب تو کرد،{{سخ}}رمید آهوی عشقت به تپه‌های سپید.{{سخ}}به آفتاب و به مهتاب می‌خورم سوگند،{{سخ}}که بید سبز بخشگید و چشمه‌های سپید.'''

* به آهوان[[آهو]]ان تو گفتم، فراز تپه بیایند{{سخ}}و خود صلیب به دوشم، فراز تپه رسیدم.{{سخ}}به چار میخ کشیدندم آهوان، خاموش،{{سخ}}- به چارمیخ بلند آفتاب پیکر عشق.{{سخ}}ز چارچوبۀ بی‌نور خاک، پاک رهیدم.