سید مهدی موسوی: تفاوت میان نسخه‌ها

شعر از مجموعهٔازمجموعهٔ '''«پرنده کوچولو؛ نه پرنده بود! نه کوچولو!»:'''

خسته از [[انقلاب]] و آزادی،[[آزادی]]، فندکی درمی‌آوری شاید

شعر از مجموعهٔ '''«بعد از باران، قبل از تبعید»:'''

کاشکی از همه مخفی بشود این [[شادی]] | کاشکی وصل شود [[عشق]] تو به آزادی<ref>https://shahrgon.com/72108-2/</ref>

شعر از مجموعهٔ '''«مردی که نرفته‌است برمی گردد»:'''

دیالوگ از رمان '''«گفتگو در تهران»:'''

دیالوگ از '''«رمان هزار و چند شب»:'''

قیافه‌اش شبیه الهه‌ی «بس کن، مزخرف نگو!» شده است؛ الهه‌ای که حالا از مرحله‌ی شوک گذشته و [[گریه]] می‌کند و نوشیدنی پشت نوشیدنی سفارش می‌دهد. من اما با سماجت حرف می‌زنم و نمی‌گذارم حتی لحظه‌ای سکوت برقرار شود. سکوت به آدم‌ها فرصت فکر کردن می‌دهد. وقتی فاجعه‌ای‌ اتفاق افتاده باشد، «فکر کردن» خطرناک‌ترین سم [[جهان]] است. کلمات را به هم می‌بافم تا حتی ثانیه‌ای به سکوت لعنتی فرصت ندهم. کلمات را به هم بافتن، تنها کاری است که در آن تخصص دارم.»