هوشنگ چالنگی: تفاوت میان نسخهها
شاعر و نویسندهٔ ایرانی (۱۳۲۰–۱۴۰۰)
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
ابرابزار |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۲ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۵۲
هوشنگ_چالنگی.jpg
هوشنگ چالنگی (۲۹ مرداد ۱۳۲۰ – ۲ آبان ۱۴۰۰) شاعر و نویسندهٔ ایرانی بود. او فعالیت حرفهای خود را از دهه ۱۳۴۰ آغاز کرد. چالنگی از پایهگذاران شعر موج نو و شعر دیگر[۱] و پدرخواندهٔ شاعران موسوم به شعر ناب بهشمار میآید.
اشعار
- آیا آنجا که میایستی
- حکایت جانهاییست
- که در انتظار نوبت خویشاند
- تا گر بگیرند.
- آیا آنجا که میگذری
- انبوهیی رودهاست
- که گلوی مردگان را
- میجویند و باز پس نمیدهند.
- کمانداران و آبزیان
- غرق میشوند دست در آغوش
- صدای مرا میشنوند
- که نمیخواستم بمیرم.[۲]
- کنون دیگر بیرقی بر آبم
- چشم میبندم و با گردنم
- رعشههایم را هنجار میکنم
- آیا روح به علف رسیدهاست
- پس برمیگردم و ببینم
- که میان گوشهای باد ایستادهام
- تا این ماهی بغلتد و
- پلکهای من ذوب شوند
- آه من میدانم
- فرورفتن یالهای من در سنگ
- آیندگان را دیوانه خواهد کرد
- و از ریشه این یالهای تاریک
- روزی دوست فرود میآید و
- تسلیت دوست را میپذیرد
- اکنون چشم ببندم و کشف کنم
- ستارهای را که اندوهگینم میکند.[۳]
منابع
- ↑ «هوشنگ چالنگی، شاعر نوپرداز و پژوهشگر ادبی درگذشت». صدای آمریکا. بازبینیشده در ۲۰۲۱-۱۰-۲۵.
- ↑ «ههوشنگ چالنگی؛ کسی که جذب شعر بود، نه شاعران». رادیو فردا. بازبینیشده در ۱۴۰۰-۰۸-۱۱.
- ↑ «ههوشنگ چالنگی؛ کسی که جذب شعر بود، نه شاعران». رادیو فردا. بازبینیشده در ۱۴۰۰-۰۸-۱۱.