والریا لوئیزلی: تفاوت میان نسخه‌ها

 

* نقشه‌ها، این سطوح ذاتاً ساکن و منجمد در زمان، هیچ محدودیتی برای تخیل خواننده‌شان قائل نمی‌شوند. ذهن فقط روی سطحی ساکن و بی‌زمان است که می‌تواند آزادانه پرسه بزند. ص. ۳۶

* این روزها فقط کسی که آنقدر عقلش برسد دوچرخه داشته باشد می‌تواند ادعا کند ذهنی کاملاً رها و آزاد دارد: کلاهش را سر کند، از اتاق تحریر یا «اتاق اشباح» بیرون بیاید و از پله‌ها بدود پایین تا زنجیر دوچرخه‌اش را باز کند و سریع بزند به خیابان. ص. ۵۵

* فرق پرواز با هواپیما، پیاده راه رفتن و دوچرخه‌سواری مثل فرق نگاه کردن با تلسکوپ، میکروسکوپ و دوربین فیلم‌برداری است: هرکدام امکان شکل خاصی از دیدن می‌دهد. از داخل هواپیما جهان بازنمایی دوری از خودش است و روی دو پا ما محکومیم به دیدن حجمی از جزئیات میکروسکوپی. ص. ۵۵

* نوستالژی همیشه نوستالژی گذشته نیست. بعضی چیزها از قبل نوستالژی ایجاد می‌کنند: فضاهایی که به محض یافتن‌شان می‌دانیم از دست خواهند رفت، جاهایی که می‌دانیم در آن‌ها خوشحال‌تر از هر زمانی در آینده خواهیم بود. ص. ۶۶

* محال است برگردیم به جایی و همان‌طوری بیابیمش که آخرین بار ترکش کرده بودیم. ص. ۱۰۳

* آدم تنهایی را پیدا نمی‌کند، می‌سازد. ص. ۱۰۳

* برگشتن به کتاب مثل برگشتن به شهرهایی است که فکر می‌کنیم شهر ما هستند ولی در واقع فراموش‌شان کرده‌ایم و فراموش‌مان کرده‌اند. در شهر ـ در کتاب ـ بیهوده به گذرگاه‌ها سر می‌زنیم و دنبال نوستالژی‌هایی می‌گردیم که دیگر مال ما نیست. ص. ۱۰۳

* هر بار تنهایی می‌روم بیرون باید دوباره از اول کشف کنم که تنها بودن مساویِ با خودم بودن نیست. یا حتی بدتر این‌که من الزاماً بهترین همراه برای خودم نیستم. ص. ۱۱۵

* ادبیات می‌تواند خانه‌ای بزرگ باشد، منطقه‌ای بدون مرز برای پناه دادن به آن‌هایی که نمی‌دانند چطور باید در جایی ساکن شوند. ص. ۱۲۵

 

== منابع ==