فرهاد مهراد: تفاوت میان نسخه‌ها

▲{{گفتاورد|«او بسیار انسان با سواد و فرهیخته‌ای بود، به عنوان مثال هر شب ما برای اجرای برنامه، دو سه ساعت زودتر به رستوران روبروی کوچینی بنام برگ سبز می‌رفتیم و غذای مختصری را می‌خوردیم و در مدت زمانی که در آنجا بودیم حداقل ده، دوازده نفر از افراد سرشناس و همچنین شاعران شناخته شده‌ای مانند [[نصرت رحمانی]]، [[یدالله رؤیایی]] و ترانه سرایانی مانند [[ایرج جنتی عطایی]] و … به آنجا می‌آمدند و در زمینه شعر و ادبیات با او به بحث و گفتگو می‌نشستند و او نیز به تک تک آن‌ها پاسخ می‌داد و به اصطلاح عامیانه همگی در مقابل اطلاعات او در زمینه ادبیات و تفاسیری که از اشعار مختلف داشت لُنگ می‌انداختند. فرهاد کلاً آدم بذله گویی نبود اما اگر پیش می‌آمد حرف‌های جالبی می‌زد. همچنین گلستان سعدی را هم تقریباً از حفظ بود و برای همین از گلستان در حرف‌هایش خیلی مثال می‌آورد و شعری نبود که او از پس آن برنیاید و نتواند تفسیرش کند؛ به خصوص شعرهای حافظ. او نابغه‌ای بود که دیگر نظیرش را در ایران نمی‌توان یافت. البته بیشتر مردم او را به دلیل ویژگی‌های حداقلی و وجه موسیقی اش می‌شناسند، اما او ویژگی‌هایی در سبک کاری و رفتاری اش داشت که اگر بر مردم عیان می‌شد، جایگاهی والاتر از آنچه که هست در اذهان عمومی پیدا می‌کرد و این ظلم بزرگی بود که در حق او شد. همچنین او به آثار خود که امروزه طرفداران بیشماری دارند هیچگاه افتخار نمی‌کرد و حتی دوست داشت که اگر می‌شود بتواند خود را از آن‌ها بَری کند، اما از جهتی رضایت داشت که در میان آثارش آنچنانی که باید به ابتذال نگراییده‌است.»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده =فرزان صوفی |نشانی=http://tamashagaranemrooz.com/Issue/22/News/14/Tag/فرهاد%20مهراد/ |عنوان=منوچهر اسلامی از فرهاد می‌گوید | ناشر =مجله تماشاگران امروز |تاریخ = |تاریخ بازبینی=۸ نوامبر ۲۰۱۴}}</ref>||}}

▲و او با زهر خندی گفت: «می‌گوید: (ح) جیمی کلمه ترجیع ترانه را غلط تلفظ کرده‌ای» و عکس العمل فرهاد کسی که عربی را با فصاحت حرف می‌زد و حتی خرده نیز بر ترجمه قرآن می‌گرفت چه می‌توانست باشد؟ !»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=https://plus.google.com/+ParirokhHashemi/posts/TX2mqmdYsSe |عنوان=یادداشتی از محمود استاد محمد برای فرهاد | ناشر =گوگل پلاس |تاریخ = |تاریخ بازبینی=۸ نوامبر ۲۰۱۴}}</ref><ref>{{یادکرد وب |نویسنده =شیدا جهان بین |نشانی=http://www.radiozamaneh.com/95184 |عنوان=گفتگویی با محمود استاد محمد در رابطه با فرهاد | ناشر =رادیو زمانه |تاریخ =۱۳۸۲ |تاریخ بازبینی=۸ نوامبر ۲۰۱۴}}</ref>||}}

▲{{گفتاورد|«ترانه، درد مردم یک اجتماع است و باید یک شاعر یا ترانه‌سرا از درد مردم خود حرف بزند اما خیلی راحت گفته می‌شود که از درد مردم شعر نگویید. مگر می‌شود در میان مردم بود و از غم و غصه مردم حرف نزد. همچنین او در بخش دیگری از سخنان خود جایگاه «فرهاد مهراد» را در موسیقی چند دههٔ اخیر ایران دارای اهمیت فراوان دانست و گفت: من در هر کجا که سخنرانی داشته‌ام دربارهٔ او صحبت کرده‌ام. او یک فرد درون‌گرا بود، اما جایگاه خودش را داشته و دارد. بعضی‌ها این موضوع را در بوق و کرنا کرده‌اند که وقتی [[فردین]] فوت کرد همه مردم را به سوگ خود نشاند، اما هیچ‌کس از مرگ این هنرمند متأثر نشد، تا از این طریق از اهمیت او کاسته شود. دلیل این امر کاملاً مشخص است. الان در هر خانه که بروید حداقل چند فیلم از فردین می‌توانید پیدا کنید، فردین در میان عام مردم محبوبیت داشت. اما فرهاد، متعلق به قشر خاصی از مردم بود. او متعلق به قشر تحصیلکرده و روشنفکر جامعه آن روز و امروز ماست. فردین متعلق به ۹۵ درصد مردم بود اما او متعلق به ۵ درصد بود.»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=http://www.isna.ir/fa/news/8106-07512/-گفت-وگو-بابک-بیات-آهنگساز-ترانه

▲ |عنوان=بابک بیات: فرهاد متعلق به قشر روشنفکر و تحصیلکرده بود | ناشر =خبرگزاری ایسنا |تاریخ =۳۰ شهریور ۱۳۸۱ |تاریخ بازبینی=۸ نوامبر ۲۰۱۴}}</ref>||}}

▲* [[علیرضا طبایی]] شاعر پیشکسوت در مراسم رونمایی از مجموعه ترانه «دردی به نام من» با اشاره‌ای به فرهاد مهراد در رابطه با نوع ترانه می‌گوید:{{گفتاورد|«به نظرم در آن زمان ترانه به سه شاخه تقسیم شد: اول همین انواع مبتذل که به ترانه‌های لاله‌زاری معروف شدند. نوع دوم اکثریت فضای ترانه‌سرایی را به خود اختصاص داده بود ولی بیشتر یک نوع کلیشه‌زدگی از نوع حدیث نفس و عباراتی چون ساقی، می، من دارم می‌میرم و ترکیب‌های مشابه را شامل می‌شد. در کنار شاخه دوم، نوع سومی هم رشد کرد که پرویز وکیلی در آن بیشتر از همه سهم داشت. نوذر پرنگ نیز در این نوع، چند کار زیبا دارد. اما در کل نوع دوم سهم بیشتری داشته و بدنه جریان ترانه‌سرایی را تشکیل می‌داد که ترانه‌های آن بیشتر دارای مفاهیم تکراری بودند و از روی هم بودند. اما مثلاً ترانه‌هایی که فرهاد مهراد می‌خواند، متفاوت بود.»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=http://www.mehrnews.com/news/2195626/طبایی-ترانه-در-طول-تاریخ-رسانه-مبارزه-و-مطالبات-مردم-بوده-است |عنوان=علیرضا طبایی: ترانه‌های فرهاد در آن دوران متفاوت بود | ناشر =خبرگزاری مهر |تاریخ =۲۴ آذر ۱۳۹۲ |تاریخ بازبینی=۸ نوامبر ۲۰۱۴}}</ref>}}

▲* [[تورج شعبان خانی]] آهنگساز همدوره این هنرمند دربارهٔ او می‌گوید:{{گفتاورد|«عقاید فرهاد را خیلی می‌پسندیدم، فرهاد یک هنرمند بالفطره بود، اگر کسی ۱۰ دقیقه پیش او می‌نشست و با او حرف می‌زد، می‌فهمید که اصلاً متعلق به این دنیا نیست. آدم خاصی بود، ساعت چهار نیمه شب گیتار دست می‌گرفت و آواز می‌خواند. بعد از مرگ فرهاد حس کردم که نوبت ما هم می‌رسد. فرهاد برای نسل ما الگوی شاخصی بود. پس از او دیگر بازگشت به شیوه‌های پیشین ممکن نبود. او ما را سال‌ها به پیش راند و توقع اهل هنر را از موسیقی بسیار بالا برد. از این پس می‌بایست خود را با معیارهای روشنفکرانه و متعهدانه او می‌سنجیدیم. او موسیقی اعتراض را به میان جامعه برد و به ما امکان داد چشم‌اندازهای تازه‌ای را در افق موسیقی نوین ایران کشف کنیم و به کار بگیریم. همچنین بسیار منحصر فرد بود و این ویژگی نه تنها در نوع موسیقی اش بلکه در خصوصیات اخلاقی او نیز نمایان بود. برای مثال در آن دوران اگر افراد ثروتمند نیز او را برای اجرای برنامه‌ای انگلیسی به میهمانی‌های خود دعوت می‌کردند و دستمزد خوبی را هم می‌دادند دعوت را نمی‌پذیرفت و نمی‌رفت. همچنین در مورد آهنگ‌هایی که برای او ساخته می‌شد باید بگویم که چون خودش نوازنده و نظریه‌پرداز در موسیقی بود، حتماً باید نظرش در موسیقی‌هایش اعمال می‌شد، مخصوصاً آهنگ‌هایی که توسط منفردزاده ساخته می‌شد، زیرا بیشترین آهنگ‌ها را با او داشت و به نوعی گویی قراردادی مبنی بر اینکه آهنگ باید به چه شکل باشد بین آن‌ها وجود داشت.»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده =حمید کاظمی |نشانی=http://tamashagaranemrooz.com/Issue/22/News/13/Tag/فرهاد%20مهراد/ |عنوان=تورج شعبانخانی:فرهاد بسیار منحصر فرد بود | ناشر =تماشاگران امروز |تاریخ =۹ شهریور ۱۳۹۳ |تاریخ بازبینی=۸ نوامبر ۲۰۱۴}}</ref><ref>{{یادکرد وب |نویسنده =امیرحسین فخر |نشانی=http://www.magiran.com/npview.asp?ID=2538288 |عنوان=تورج شعبانخانی: فرهاد یک هنرمند بالفطره بود | ناشر =روزنامه شرق شماره ۱۵۷۳ |تاریخ =۲۰ تیر ۱۳۹۱ |تاریخ بازبینی=۱۷ دسامبر ۲۰۱۴}}</ref><ref>{{یادکرد وب |نویسنده =مهران زینت بخش |نشانی=http://www.aparat.com/v/lTJKs |عنوان= مستند برف و گفته‌های تورج شعبانخانی دربارهٔ فرهاد| ناشر = |تاریخ =۱۳۸۱ |تاریخ بازبینی=۱۸ژانویه۲۰۱۵}}</ref>||}}

▲{{گفتاورد|«بسیار اهل مطالعه و فردی کتاب خوان بود و من چنین چیزی را در بین خوانندگان آن دوران ندیده بودم و همیشه همراه خود خورجینی داشت که در آن مملوء از کتاب بود و تمام دورانی که ما با یکدیگر کار می‌کردیم هیچگاه صحبت پول را نمی‌کرد. در صورتی که وقتی با خوانندگان دیگر کار می‌کردم در ابتدا باید قراری مبنی بر مشخص کردن میزان قرارداد گذاشته می‌شد. همچنین با وجود آنکه فرد مذهبی ای نبود زمان‌هایی که تا صبح مشغول به کار بودیم و نزدیک اذان صبح می‌شد در خلوتی می‌رفت و نمازش را می‌خواند.»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=https://www.youtube.com/watch?v=5UDdBrckFKY |عنوان=خسرو لاوی:فردی اهل مطالعه بود که صحبت پول را نمی‌کرد | ناشر =مستند جمعه‌های فرهاد |تاریخ = |تاریخ بازبینی=۱۰ نوامبر ۲۰۱۴}}</ref>}}

▲{{گفتاورد|«هاله‌ای بود از تفکری اجتماعی که در شخصیت و خوانندگی او شکل گرفته بود. همه ما او را به عنوان یک خواننده اجتماعی می‌شناسیم نه فردی که تنها برای سرگرم کردن و لذت هنری بخشیدن به مردم و کسب درآمد بیشتر خوانده باشد. صدای فرهاد از آن جنس صداهایی است که شما به هیچ عنوان نمی‌توانید آن را با صدای دیگری اشتباه بگیرید.»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=https://www.youtube.com/watch?v=5UDdBrckFKY |عنوان=اسماعیل خویی: جنس صدای فرهاد را نمی‌توان با صدای دیگری اشتباه گرفت | ناشر =مستند جمعه‌های فرهاد |تاریخ = |تاریخ بازبینی=۱۰ نوامبر ۲۰۱۴}}</ref>}}

▲فرهاد تن رها کرد. اگر شهرت عشق را فرهاد برد، تلاش کرد تیشه بر بی ستون نادانی زند. فرهاد عاشق بود. عشق اگر در جان تو باشد پس از رفتن تن به جان دیگران ساری می‌شوی. جریان این عشق است که می‌تواند جهان را آزاد و آباد کند و داد بنا کند. جهانی درخور شرف انسان. تن رفتنی است، بعد از جان عاشق باش تا جهان زیبا شود، پس فرخنده باد زاد روز فرهاد، روز عشق به انسان.»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده =اسفندیار منفردزاده |نشانی=http://farhadmehrad.org/fa/letters/esfand.htm |عنوان=یادداشت اسفندیار منفردزاده برای سالروز فرهاد | ناشر =سایت فرهاد |تاریخ =۲۹ دی ماه |تاریخ بازبینی=۸ ژانویه ۲۰۱۵}}</ref>}}

▲مرد تنها هم مرد و اسطوره شد. سوگواران گناهکار دوباره انگشت اتهام به جانب یکدیگر دراز می‌کنند که بگویند: «من بی گناهم، تو بودی که دست او را نگرفتی، تو بودی که گذاشتی تمام شود و باری آرام می‌گیرند و به بستر می‌روند.» حافظه ملی ما پاک پاک است، حافظه هنری هم. هیچ‌کس هیچ چیز به یاد ندارد. این که چه کرده‌ای مهم نیست، این که چه نکرده‌ای مهم است. دوباره یکی می‌رود و ما همه دسته گل‌های پوسیده را به پایش پرتاب می‌کنیم. بر امواج اینترنت تصویرش را تاخت می‌زنیم، شعر می‌نویسیم، رج می‌زنیم، بغض می‌کنیم، سبک می‌شویم. این همه انرژی دیر هنگام به کار هیچ‌کس نمی‌آید. اما اگر زنده بود به دردش می‌خورد. از این همه دوستت دارم‌ها شد و با یک بغل ترانه به خانه رفت. شانزده سالگی ام در یک بر نامه رادیویی قد می‌کشید. رادیو تهران صبح جمعه، برنامه آوای موسیقی، تهیه‌کننده: هوشنگ قانعی. من نویسنده و گوینده اش بودم. رو به روی من ایستاده بود و کاغذ سیاه و سپید را دوره می‌کرد. با صدای بی صدا… مثل یک خواب کوتاه.. یه مرد بود یه مرد. لبخندش را به من بخشید و روزی دیگر صدایش را به آسمان دوخت. فرهاد پاک بود، روشن بود، نازک بود، آرام بود و دانا بود. فرهاد از همه بهتر بود، از همه سر بود. بعد جمعه از راه رسید. جمعهٔ پیروزی نوین. آمنه آغاسی را پس زد و بعد اسفندیار به زندان رفت و من در خلوت هوشیار و خوش رنگ واروژان؛ در خیابان بیست و پنج کوچه محسنی به هفته خاکستری رسیدم. بازجویان اوین گمان می‌کردند این ترانه را اسفندیار نوشته! همین‌طور پیش رفت تا آخرین نجواها. شعری که در دریا کنار به گل نشست. اسفندیار بر آن موسیقی نوشت. اما به استودیو نرفت. اسفندیار منفردزاده به آمریکا رفت و من به انگلیس و فرهاد در خانه ماند. گذشت و گذشت و بعد یک بار دیگر در برابر دوربین نشسته بودم که خبر آمد فرهاد هم رفت؛ و بعد هق هق من بند نیامد و هنوز هم نمی‌دانم با این شور بختی چه کنم؟ فرهاد عشق بود که دیگر تکرار نخواهد شد، به همین سادگی؛ و اینک نابلدترین مان؛ این رسوایان بر خاکستردانش اشک می‌ریزند و مرثیه می‌خوانند و موعظه می‌کنند و برای جلد روی نشریه‌ها عکس می‌گیرند و فرهاد از آن بالا یا از آن پایین می‌خندد. درست مثل لحظه‌ای که شعر مرد تنها را مرور می‌کرد. «سهراب» می‌دانست که مرگ پایان کبوتر نیست و فرهاد می‌داند که دوباره به دنیا می‌آید. بی‌وقفه از هفته‌های خاکستری اینک ققنوسی پر و بال می‌گشاید که سایه گسترده اش خردی ما را هجی می‌کند و حال خودم می‌نویسم، فرهاد رفت، بقیه هم می‌روند و هر روز هنرمندانی هستند که از یادها پاک می‌شوند. واژه هنرمند آنقدر بزرگ هست که لایق درک کردن باشد، ولی متأسفانه هیچگاه این‌گونه نبوده‌است و نخواهد بود یا که امیدی به تغییر هست؟ روزها و شب‌هایی هست که صدایش در گوشم تکرار می‌شود و در گوشم صدایش فریادی است. فریادی که از عمق وجودش برمی‌خواست. فرهاد را دوست داشته‌ام و دوست می‌دارم و تمام هنرمندان این مرز و بوم را که زمانی در کنارم فریادشان شعله می‌کشید و اینک شعله خاموش گشته‌است. فرهاد رفت و در آرامگاهی که واقعاً آرامگاه است هنوز لبخندی دلنشین بر لب دارد و در جایی است که دیگر نه از نامش بلکه از شماره سنگ قبرش شناخته می‌شود. عاقبت همه ما همین است. آنگاه که فراموش شویم چه احساسی می‌کنیم؟ فرهاد فراموش شد، آنگونه که دیگران. فراموشی حزن‌انگیز است. اشک از چشمانم جاری می‌شود. ترس این دارم که هنگام خاک سپاریم هیچ‌کس نباشد و فراموش شده باشم. تنها باشم آنگونه که فرهاد تنها بود، آنگونه که امروز تنهایم. برمی‌خیزم در آیینه نگاهی به خود می‌اندازم. صدای فرهاد فضای اتاق را پر می‌کند. در باز می‌شود؛ فرهاد می‌آید؛ لبخند همیشگی اش بر دیوار اتاقم سنگینی می‌کند و اوست که فریاد می‌زند. می‌بینم صورتمو تو آینه/ با لبی خسته می‌پرسم از خودم/ این غریبه کیه از من چی می خواد / اون به من یا من به اون خیره شدم، در اتاقم بسته می‌شود. او رفته‌است. این من هستم که هنوز در آیینه نگاه می‌کنم و فردا ماییم که در آیینه نگاه می‌کنیم. یادداشتم را با حرف همیشگی فرهاد تمام می‌کنم که آخر تمام حرف‌هایش این را می‌گفت: (به امید باران و صلح)»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده =شهیار قنبری |نشانی=http://vista.ir/doc/239964/فرهنگی-و-هنری-موسیقی-بزرگان-موسیقی-یادی-از-زنده-یاد-فرهاد-مهراد|عنوان= برای اسطوره شدن باید مرد | ناشر = |تاریخ =شهریور ۱۳۸۱ |تاریخ بازبینی=۸ ژانویه ۲۰۱۵}}</ref>}}

▲{{گفتاورد|«من فقط تنها آدم جدی ای را که در مسائل کاری از میان خوانندگان گذشته می‌شناختم فرهاد بوده‌است. آدمی بود شدیداً جدی، شدیداً دل به‌کار بسته. از واژهٔ جدی زیاد نترسیم. یعنی فکر نکنیم یک آدم اَخمو و نمی‌دانم بداخلاق است و فقط می‌خواهد تنبیه کند نه، آدمی است که خودش زود راضی نمی‌شود از کاری که کرده و می‌گوید من باید کار بهتری را ارائه دهم. همچنین او برای ارائه کارهایش هیچ عجله‌ای نداشت و تازه ما باید او را به سختی گیر می‌آوردیم (چون بیشتر مواقع در دسترس نبود) و کاری را به او پیشنهاد می‌کردیم. به عنوان مثال به یاد دارم که برای ترانه آوار به منزلش رفته بودم و این ترانه را به او پیشنهاد کردم و او هم بسیار آن را پسندید و حتی تصمیم گرفت که خودش آهنگ آن را بسازد (این اثر را نیز بسیار دوست دارم چون اولین تجربه فرهاد در زمینه آهنگسازی است به روی شعر دشواری از من که آهنگ گذاشتن روی آن سخت بود) و قرار شد که بزودی ضبط آن انجام شود و من هم دوست داشتم که هر چه سریعتر این کار به سرانجام برسد. اما آنچنان او برای ارائه دادن آن خونسرد بود و عجله‌ای نداشت که باعث شد یک روز من و آندرانیک تنظیم‌کننده آن به سراغش در گرمابه برویم و به زور او را بیاوریم تا آن کار را اجرا کند و تمام شود. وی فرد مادی گرایی هم نبود. یادم هست که برای ترانه جمعه به دنبال سرمایه‌گذار بودیم و کسی هم برای آن پیدا نمی‌شد تا یک روز به اتفاق هم به شرکتی رفتیم که مدیر آنجا مبلغ بسیار چشمگیری را به ما پیشنهاد کرد و قبول کرد که کار ما را منتشر کند، اما به یکباره فرهاد برآشفت و گفت به چه دلیلی قرار است که شما چنین مبلغی را به ما بدهید در صورتی که مشخص نیست کار فروش برود یا نه و هر چفدر که ما اصرار کردیم پیشنهاد را نپذیرفت و محل را ترک کرد و رفت. همچنین باید بگویم که او دقیقاً شبیه همان چیزی بود که امروز همه ما از او در ذهن داریم چون بسیاری از افراد متأسفانه شبیه تصویرشان نیستند، مانند بسیاری از صداهای عشق‌ها که آن خود خودشان شبیه این شعارها نمی‌باشند اما فرهاد دقیقاً خودش بود و سال‌هایی که با او گذشت و ترانه‌هایی که با او دارم را رقم زد بسیار سال‌های با ارزشی برای من هستند. او خواننده بسیار حرفه‌ای بود که وقتی وارد استودیو می‌شد تا زمانی که کار به پایان می‌رسید کارش را به درستی انجام می‌داد و اکثر کارهایی که به زبان انگلیسی خوانده‌است به مراتب از اجرای اورجینال آن بهتر است و این یک استثنا و حادثه می‌باشد که دیگر تکرار نخواهد شد. او را همیشه دوست داشتم و دوست می‌دارم.»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده =الهه خوشنام |نشانی=http://www.dw.de/ترانه-انتشار-درد-در-غبار-گفتگو-با-شهیار-قنبری/a-16739736 |عنوان=شهیار قنبری: تنها خواننده جدی را که می‌شناختم فرهاد بود | ناشر =دویچه وله |تاریخ =۱۲آوریل ۲۰۱۳ |تاریخ بازبینی=۸ ژانویه ۲۰۱۵}}</ref><ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=https://www.youtube.com/watch?v=46JXFzVshpY |عنوان=گفته‌های شهیار قنبری از فرهاد در برنامه آن کات۱ | ناشر =تلویزیون تپش |تاریخ =۲۰۱۱ |تاریخ بازبینی=۱۹ژانویه ۲۰۱۵}}</ref><ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=https://www.youtube.com/watch?v=GDnX1yrpDNo |عنوان=گفته‌های شهیار قنبری از فرهاد در برنامه آن کات۲ | ناشر =تلویزیون تپش |تاریخ =۲۰۱۱ |تاریخ بازبینی=۱۹ژانویه ۲۰۱۵}}</ref>||}}

▲{{گفتاورد|«هیچگاه دیگر گمان نمی‌کنم که فردی را مانند او در موسیقی ببینیم. او تنها یک صدا، یک شخصیت و یک دانش نبود، پدیده‌ای بود که آمد و رفت. روزی خانم قهرمانی صاحب کلاب کوچینی نزد من آمده و گفتند که چند شب پیش در جایی بودم که در آنجا پسری را دیدم که به زیبایی گیتار می‌نوازد و می‌خواند و از او خواستم که امروز به اینجا بیاید. آن پسر آمد و از او خواستم تا به همراه هم آهنگی از ری چارلز را بنوازیم و او نیز که خود از طرفداران ری چارلز بود از این بابت خوشحال شده و پشت پیانو نشست و من هم پشت درام تا آن آهنگ را بنوازیم. وقتی که شروع به نواختن پیانو و خواندن کرد، باورش برایم مشکل بود، چون آهنگ را مانند نسخه اصل آن و بدون اینکه فاصله‌ای میانش بیفتد، دقیقاً مثل خود ری چارلز پیانو را می‌نواخت و می‌خواند که من به او گفتم: تو این صدای شبیه به ری چارلز را از کجا آوردی؟! بعد هم یک آهنگ آرام جورجیا را با هم زدیم و کسی باور نمی‌کند که فردی حدود پنجاه سال پیش در ایران به این شکل می‌خوانده‌است! همچنین اعضای بلک کتس او را به اسم «فرهنگ لغات در حرکت» خطاب می‌کردند، زیرا هر چیزی را که می‌خواستیم از او می‌پرسیدیم.»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=https://www.youtube.com/watch?v=5UDdBrckFKY |عنوان=شهبال شب‌پره: فرهاد پدیده‌ای بود که آمد و رفت | ناشر =مستند جمعه‌های فرهاد |تاریخ = |تاریخ بازبینی=۱۰ نوامبر ۲۰۱۴}}</ref>||}}

▲{{گفتاورد|«باید سال‌ها بگذرد تا بتوان به تعریفی از سبک خوانندگی وی دست پیدا کرد. ایشان به جز سلیقه خوبش در انتخاب اشعار، بسیار خوب و قابل تأمل و تفکر در انتخاب موسیقی مناسب که حال و هوای صدای خودش را هم داشته باشد تبحر داشت. شاید بتوان گفت اجرای او به نوعی بود که خواننده دیگری نمی‌توانست مانند او آن ترانه‌ها را اجرا کند. از نظر دکلماسیون واقعاً بی‌نظیر بود و شما وقتی صدایش را می‌شنیدید می‌فهمیدید که هر واژه از شعرش و هر مصراعی که می‌خواند کاملاً با مفهوم بیان می‌شود، به شکلی که معنای تلفیقی آن بی‌اثر نبود. شاید سال‌ها بگذرد تا بتوانیم برای سبک او تعریفی داشته باشیم اما اگر از من بپرسید می‌گویم سبک او سبک رمانتیک بود. فراموش نکنید که اجراهای درخشان او را باید چندین بار شنید تا به جذابیت‌های صدای او دست یافت. با همه زیبایی‌ها و جذابیت‌ها باید توانایی او در اجرای کنسرت‌هایی را که در آن‌ها هم‌زمان پیانو هم می‌نواخت ستایش کرد. نظیر کار او را می‌توان در اجرای خوانندگان دیگری مثل [[التون جان]] و … پیدا کرد. او خواننده‌ای بود که نظیرش هرگز پا به عرصه وجود نگذاشت، کسی که حتی ترانه‌های خارجی را بسیار با فکر و با صدای ملکوتی و منحصر به فرد خود اجرا می‌کرد و خاطراتی برای من و دیگران به جا گذاشت. در مورد اجراهای درخشانش که باید چندین بار شنیده شود خوب است بگویم که این اجراها جذابیت‌هایی داشت که واقعاً ستودنی بود. او هر چه را که می‌خواست اجرا کند بنا به سلیقه خودش از نظر آهنگسازی و ملودی دستکاری می‌کرد و در واقع سلیقه خود را در کار اعمال می‌کرد که آن کار بهتر از آن چیزی که بود صورت بگیردو این بسیار خوب بود و باید بگویم که ما یک خواننده با صدای تنور دراماتیک و باشکوه را از دست دادیم.»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=http://www.shabnamnews.com/news/52313 |عنوان=فریدون شهبازیان: فرهاد، خواننده‌ای که بی‌نظیر بود | ناشر =شبنم نیوز |تاریخ =۱۱ شهریور ۱۳۹۳ |تاریخ بازبینی=۳ ژانویه ۲۰۱۵}}</ref><ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=http://www.magiran.com/npview.asp?ID=3017723 |عنوان=فریدون شهبازیان: سبک فرهاد رمانتیک بود | ناشر =روزنامه اعتماد شماره ۳۰۴۸ |تاریخ =۱۱ شهریور ۱۳۹۳ |تاریخ بازبینی=۱۶ دسامبر ۲۰۱۴}}</ref>}}

▲* علیرضا میرعلینقی روزنامه‌نگار دربارهٔ این هنرمند می‌گوید: {{گفتاورد|«جالب اینجاست که زندگی هنری قبل از انقلاب فرهاد شاید بیشتر از هفت سال هم نباشد. هفت سالی که با کار و تلاش تبدیل به موجی در میان مردم شد که حتی بعد از مرگ او هم فرو ننشست. این موج را کسی به راه انداخت که در هیچ دوره‌ای از زندگی اش اهل جنجال و موج‌سازی نبود. او محجوب تر از هر آدم دیگری بود. موج فرهاد نه از جنجال وهای و هوی، که از یگانگی او در موسیقی برخاست. خواندن برای او یک بهانه بود. بررسی کارش این را نشان می‌دهد که خواندن هیچ وقت حرفه او نبود. او کاشف بود و جستجویش را در بافتی از شرافت و خلوص انجام داد. هر چه در حیاتش ساکت بود، موج او امروز بلند و مداوم است. فرهاد زنده است و هنوز میان ماست.»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده =علیرضا میرعلینقی |نشانی=http://www.magiran.com/npview.asp?ID=2888099 |عنوان=میلادت مبارک کاشف شرافت موسیقی | ناشر =روزنامه اعتماد ۲۸۷۸ |تاریخ =۱ اسفند ۱۳۹۲ |تاریخ بازبینی=۱۶ دسامبر ۲۰۱۴}}</ref>||}}

▲{{گفتاورد|«او خواننده و آهنگسازی از تبار حقیقت بود. پرچمدار فصل نوین ترانه معترض در ایران. من او را در فیلم [[رضا موتوری]] پیدا کردم با ترانه [[مرد تنها]]. او یک گام از اجتماع خود جلوتر بود. ناملایمات اجتماع را می‌دید و از آن‌ها رنج می‌برد. فیلم برف برای او و به یاد او و عاشقانش ساخته شده‌است. این فیلم حکایتی است عاشقانه برای فرهاد مهراد. داشتن احساسات مشترک با او. چیزهایی مثل غم تنهایی، انزوا طلبی و لحن معترض، مرا به او نزدیک تر ساخت. من خودم را در وجود این شخصیت پیدا کردم و خیلی ناخودآگاه و خودجوش ساخت این فیلم مستند اتفاق افتاد.»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=http://www.bbc.co.uk/persian/arts/2010/08/100825_aparat34 |عنوان=مهران زینت بخش :فرهاد یک گام از اجتماع جلوتر بود | ناشر =بی‌بی‌سی فارسی |تاریخ =۳ شهریور ۱۳۸۹ |تاریخ بازبینی=۸ نوامبر ۲۰۱۴}}</ref>||}}

▲{{گفتاورد|«اجراهای فرهاد دارای لحظاتی است که او شما را با خود در جایی از فضا گره می‌زند.»<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=https://www.youtube.com/watch?v=5UDdBrckFKY |عنوان=محسن نامجو:اجراهای فرهاد شما را با خود در جایی از فضا گره می‌زند | ناشر =مستند جمعه‌های فرهاد |تاریخ = |تاریخ بازبینی=۱۰ نوامبر ۲۰۱۴}}</ref>}}